Bolivia - Sucre & Potosi

Ok, ook na een aantal ranzige hostals en nog ranzigere bussen (en medepassagiers) vinden we Bolivia (het hoogste en meest geisoleerde land ter wereld) nog steeds erg cool.

Op koninginnedag zijn we in een chickenbus via Potosi naar Sucre gereisd, samen met Eon & Chantell, zodat we ´s avonds een biertje konden drinkenin de NLse kroeg in Sucre: Joyride. Onderweg van Potosi naar Sucre hebben Gerben en ik zo´n 2,5 uur leuk zitten praten met een local die naast ons zat op de achterbank van de bus. Hij was 34 jaar, getrouwd en had 5 kinderen. O ja, hij had ook nog 4 vriendinnen(verhouding mannen- vrouwen schijntin Bolivia1:4 te zijn dus dit was doodnormaal volgens hem).

Helaas,Joyride isafgelopenfeb.overgenomen door een Italiaan dus een ouderwets NLs feestje konden we vergeten. Ai jammer. De bitterballen - en Nlse appeltaart - staan nog wel op het menu trouwens.
Na 12 uur reizen om 21.00 uur ingecheckt in Hotel Grand, voor 21 USD een topkamer met kabel-tv, mooi aangelegde patio en gratis internet. Tijd dus voor een paar dagen helemaal niets doen in Sucre: de officiele hoofdstad en tevens mooiste stad van Bolivia. Heerlijk om ´s avonds nog een filmpje te kunnen kijken, overdag appeltaart te eten bij Joyride en daarna fijn met een boek ophet centrale plein te gaan zitten. Bovendien ligt Sucre een stuk lager (2.600 mtr) zodat de temperaturen wat aangenamer zijn dan in Uyuni en Potosi.

Zondag hebben we voor een appel en ei een taxi genomen met E&Cterugnaar Potosi. Zondag was alleen ook de dag van het referendum van Sta Cruz - deze provincie strijdt voor autonomie en heeft zelf een referendum georganiseerd - tegen de wil in van de centrale regering onder leiding van president Evo Morales (de eerste indigenous president hier in het land). De relatief rijke blanke provincie van Sta Cruz is het niet eens met de plannen van Morales om de baten uit de olie- en gaswinning eerlijker te verdelen over de indigenous populatie, vandaar de wil van Sta Cruz om autonoom te worden. Lang verhaal kort, voor ons was het daardoor dus geen optie om via Sta Cruz naar La Paz te reizen, omdat de Bolivianen sowieso al dol zijn op demonstraties, wegblokkades ed. en een referendum van deze omvang reden genoeg voor ze is om een paar fikse blokkades te organiseren (of erger: in de 181 jaar dat Bolivia onafhankelijk is, heeft het land al meer dan 200 regeringen versleten...). Terug naar Potosi dus - op deze route gelukkig geenmoeilijkheden - zodat we daar de mijnen konden bezoeken.

Potosi was vroeger het Parijs van Zuid-Amerika door de zilver- en goudwinning ten tijde vande Spaanse overheerser. Nu, 500 jaar later, is het een armoedig, in verval geraaktstadje op ruim 4.000 mtr hoogte met 110.000 inwoners (de hoogste stad ter wereld van deze omvang). Er zijn nog steeds 420 mijnen in gebruik in Potosi e.o. waar zo´n 15.000 mensen in werken. Mannen, vrouwen en ook kinderen...
Er worden hier tours naar de mijnen in de berg Cerro Rico georganiseerd, zodat je je als toerist een beeld kan vormen van het werken in de mijnen. Niet echt een leuk uitje maar wel iets wat we graag wilden doen, ook Gerben die een beetje claustrofobisch is. Vandaag stonden we dus, samen met Eon, om 08.00 uur bij Koala Tours ; eerst worden wein een overall gehesen incl laarzen en helm met lamp en vervolgens bezoeken wemetons groepje (7toeristen en 2 gidsen - ex-miners) de ´minersmarket´ waar je kadootjes kunt kopen voor de mijnwerkers; coca- bladeren (tegen de honger - eten doe je niet in de mijnenvanwege het stof - en de hoogte), cola, (bijna) pure alcohol (96%!)en dynamiet. Voor nog geen 4 ee lopenwe met twee flinke staven dynamiet, een fles cola en zakjes coca- bladerenonderonze arm weer verder...Daarna richting de Cerro Rico- berg waar weeerst het mijnmuseum (niveau 1, dus al in de berg...) bezoeken.Onze monden dekken we af(tegen de giftige gassen en het stof)met een doek die we op de minersmarkt hebben gekocht. Niet geheel overbodig want in het museum lezen we datde gem. mijnwerker niet ouder wordt dan 45 jaar door allerlei longziekten. Na het bezoek aan het museum dalen we langzaam af totniveau 2,3 en zelfs4. Onderweg zijn de gangen niet hoger dan kruiphoogte (en moet Gerben zich af en toe letterlijk door gangen wringen - claustrofobie is overwonnen) enis het pikdonker, op het licht van onze lampjes na. We dalenlangzaam af via gammele ladders en steile rotswandenen komen af en toe mijnwerkerstegen die zakken van 40 kg steen op hun rug dragen of ouderwetse karretjes over een primitieve rails voortduwen (is dit echt??)- dit alles bij een temperatuur van zo´n 30 graden. Op niveau 4 zien we een jongen van 13 jaar -Alberto -aan het werk; hij vormt een cooperatie met zijn vader en broers - alle mijnwerkers werken namelijk voor zichzelf. Hij bedankt ons vriendelijk voor de ´kadootjes´. Echt afschuwelijk. De gids vraagt nog aan ons of we nog vragen voorAlbertohebben, maar wat moet je in godsnaam vragen aan een jongetje van 13 die niet naar school gaat maar 12 uur per dag, 6 dagen per weekin onmenselijke omstandigheden in de mijn moet werken? Of íe ´t leuk vindt?

Na ruim 2 uur zien we weer daglicht enzijn we best blij dat we weer boven de grond zijn. Bovengronds wordt het gebruik van dynamiet nog even gedemonstreerd enkrijgen wezelfs een bom dynamiet met brandende lont inonze hand geduwd voor een foto -zie foto´s.

Om 14.00 uur zijn we weer terug in ons hostal om eerst eens een half uur onder de douche te staan. Morgenochtendvertrekken we om 07.00 uur richting La Paz, via Oruro. De directe bus naar La Paz vertrekt alleen ´s avonds laat en dat betekent dat je de hele nacht doorreist. In Argentinie vonden we dat prima, hier nemen we -als het kan - liever een dagbus, dus morgen wordt weer als vanouds een hele lange dag reizen. In La Paz hebben we een heel relaxed hotel (geen hostal, joehoe!) geboekt om even te splurgen. We hebben nog nagedacht om een kamer te boeken in het hoogste 5 sterren hotel ter wereld maar da´s toch wel een erg dure grap.

Vanavond gaan we voorlopig voor de laatste keer eten met Eon & Chantell, zij hebben iets meer tijd dan wij en nemen straks een andere route, jammer! Was erg gezellig deze 2,5 week met hen!

Adios amigos!!

Bolivia - Salar de Uyuni

Zo - Argentinie achter ons gelaten en nu in Bolivia!

Onze laatste avond in Salta samen met Eon & Chantell voor het laatst een heerlijke bife de chorizo gegeten, dat zullen we gaan missen! Donderdagochtend vroeg per bus vertrokken richting de grens (grotendeels via dezelfde route die we al hadden gereden) en om 2 uur ´s middags stonden we in Bolivia! Wat een verschil met Argentinie! Dag georganiseerde bussen, geasfalteerde wegen en westerse indrukken, hallo chaos, stof, hoogte (hoofdpijn, de grensovergang alleen al was op 3600m), vrouwen met bolhoedjes en authentieke klederdracht. Op dag 1 meteen geconfronteerd met in het openbaar poepende mannen en borstvoedinggevende vrouwen. Vanuit het grensplaatsje Villazon direct de bus gepakt naar Tupiza, een stoffig dorpje zo´n drie uur van de grens op ruim 3000m. Meteen op onze eerste busreis in Bolivia kreeg de bus een lekke band dus als dat een voorbode is voor onze volgende busreizen hier... In Tupizaingecheckt in een basic maar prima hostel (Mitru Anexo) en direct gaan informeren naar de mogelijkheden voor een 4-daagse jeeptour naar o.a. Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld. Via TupizaTours een tour geboekt voor zaterdag 26 april samen met Eon en Chantell, die vanwege een benodigd visum voor Bolivia een dag later in Tupiza zouden aankomen. Wat is een NLs paspoort dan toch makkelijk.

Zaterdagochtend om half tien vertrokken bij ons hostel in een Toyota Landcruiser: wij vieren, een hoop bagage, eten voor 4 dagen, benzine, reservewiel (allemaal op het dak) en natuurlijk onze chauffeur en gids Hilarion en kokkin Ferminia. De eerste drie dagen gemiddeld 10 uur per dag in de jeep, over wegen waar je zonder 4WD niet kan komen en langs de meest schitterende plekken: woestijnlandschap met Dali-achtige rotsen, geisers, termale baden, vulkanen, groene meren, rode meren, flamingo´s, lama´s (heeeeeel veel lama´s: genaamd llama´s) en onze jeep - de foto´s spreken voor zich (helaas, internet is hier erg traag, foto´s volgen dus later). Hoogtepillen (die prima werkten) waren geen overbodige luxe: slapen op 4200m, overdag soms zelfs over de 5000m! De Bolivianen zelf, en dus ook onze chauffeur, hebben een andere remedie tegen de hoogte; zij kauwen op Coca - blaadjes - juist, waar cocaine van wordt gemaakt - deze blaadjes zijn hier gewoon legaal en compleet onschuldig. Nadat we onze chauffeur dus het ene na het andere blaadje in z´n mond zagen stoppen- en zelfs op de weg zagen strooien voor een veilige reis- werden wij ook wel nieuwsgierig naar deze lokale specialiteit. Behalve dat je wang aan de kant waar je kauwt een beetje gevoelloos wordt, voelden we verder niets, maar ook hadden we geen last van dehoogte, prima dus.

We hebben drie nachten geslapen in huisjes in the middle of nowhere, heeeel basic en ape-koud! ´s Nachts temperaturen van -15 graden (terwijl het overdag lekker warm was met de zon) en binnen was het beslist niet warmer! Goede slaapzakken en een hele stapel dekens waren dan ook elke nacht nodig om ons een beetje warm te houden (en Maaike was erg blij met haar thermisch ondergoed!). Het was ´s nachts zelfs zo koud - en droog blijkbaar - dat wede hele tijd schokken kregen van de statische electriciteit - bizar, wekonden zelfs vonken zien elke keer alswe onsin bedje omdraaiden!Nadat de zon onderging wist onze kokkin steeds een feestmaal op tafel te toveren, en na een lekkere maaltijd en een potje kaarten gingen we vanwege de kou en het gebrek aan electriciteit vaak al om 8 uur tukken. Om vervolgens elke ochtend om 5 uur uit ons bed getrommeld te worden: aankelden in het donker, tas inpakken, snel ontbijten en rijden. Alleen de 3e nacht was er een douche aanwezig in ons hutje, zodat we voor 5 Bolivianos p.p. (EUR 0,50) het vuil en stof van de eerste 3 dagen af konden spoelen. De 4e dag (vandaag) wederom om 5 uur opgestaan om de zonsopgang op Salar de Uyuni te gaan bekijken - zoals gezegd de grootste zoutvlakte ter wereld, met een oppervlakte van 12000 km2! Moeilijk te omschrijven, maar wat gaaf om de dag te zien beginnen op deze unieke plek. Word je een beetje stil van. Na een hoop geklooi met foto´s uiteindelijk aan het begin van de middag aangekomen in het stadje Uyuni, het eindpunt van onze tour. Ingecheckt in een erg basic hostel (maar met warme douche!) en afscheid genomen van Hilarion en Ferminia. Wat een toptour - en ook met E&C was het weer erg gezellig!!

Uyuni zelf is niet bijzonder, en dat is zwak uitgedrukt - stof, stof en nog eens stof. En als we zien hoeveel jeeps hier dagelijks vertrekken voor hetzelfde rondje als wij hebben gedaan (ruim 60 per dag!), maar dan andersom, zijn we erg blij dat we vanuit Tupiza zijn vertrokken en zo de grote massa zijn misgelopen! Gids Hilarion heeft ons afgezet bij een hostal van een bevriende eigenaar. Muy muy economico, volgens hem. Klopt, erg goedkoop en overdag leek het nog wel wat metkamers die uitkwamen op een soort binnenplaatsje. We waren even vergeten dat het zo´n 20 graden afkoelt als de zon verdwenen is en dat we eigenlijk wel behoefte hadden aan wat warmte na 4 nachten kou lijden. De keuze was dus snel gemaakt om maar 1 nachtje te blijven. Meteen maar even tickets gekocht voor de bus morgenochtend: ruim 9 uur over onverharde wegen naar Sucre (via Potosi), waar we dan rond een uur of 8 ´s avonds aankomen en meteen doorkunnen naar de Nederlandse kroeg in Sucre (jaja!) om te proosten op Bea (nou ja, Juliana) en ons vol te stoppen met bitterballen!

Onze eerste indrukken van Bolivia zijn dus top - bovendien hebben we het gevoel dat we weer echt aan het reizen na het welliswaar schitterende maar toch vrij westerse Argentinie en Chili - leuk(kijken hoe we hier over denken na een aantal chickenbussen en ranzige hostels..).

Veel plezier vanavond en morgen - Oranje boven, Oranje boven, leve de koningin!!

Argentinie - Salta

Superrrrrrr-cama, beter dan business class vliegen! Na een heerlijke busreis, waarbij onze stoelna een topmaaltijd tegen middernacht lekker helemaal horizontaal kon, kwamen we donderdagmiddag rond een uur of 1 vrij uitgerust aan in Salta. Een lekker temperatuurverschil: het is hier ´s avonds en ´s nachts koud, maar overdag heerlijk met een strakblauwe lucht, zonnetje en zo´n 25 graden! Slippertjes dus weer tevoorschijn gehaald.

Ingecheckt in een prima B&B, Hostal Las Rejas, en toen aanhet centrale plein9 de Julio heerlijk in het zonnetje een kop koffie gedronken. Salta is een erg leuke stad - doet koloniaal aanen heeft een relaxte vibe (misschiendraagt het mooie weer hier ook aan bij), heerlijk om een beetje rond te slenteren tussen de mooie gebouwen. Een must is het Museum de Arqueologia de Alta Montana (MAAM) waar een Inca- meisje te zien is die meer dan 500 jaar geleden geofferd is op een vulkaan in de Andes. Zij is pas een aantal jaar geleden ontdekt. Erg interessant.

Omdat de omgeving van Salta ook erg mooi schijnt te zijn, hebben we zaterdag samen met Eon en Chantell voor 4 dagen een auto gehuurd.Top en heel erg gezellig! Je hoort niet zoveel verhalen over Salta en omgeving, en dat is zonde - het is werkelijk prachtig. En natuurlijk ook lekker om weer eens uit de bus te zijn, je spullen achter in de auto te gooien en gewoon volledig je eigen weg te gaanen te stoppen waar je maar wilt. Dat stoppen gebeurde overigens vrij vaak, omdat Eon een onvervalsde fotografie-liefhebber is en met dezelfde camera alsdie van ons, maar dan met 2 lenzen waar je U tegen zegt, werkelijk schitterende foto´s maakt. Erghandig, want wij hebben de afgelopen 4 dagen een spoedcursus ¨hoebenut ik alle functies vande Canon 400D¨gehad - tot nu toe gebruikten we vaak gewoon de standaard instellingen....Top! Gevolg is wel dat we elke berg en elke neplama van zestien verschillende kanten, met fwatigduuzendtachtig verschillende instellingen gefotografeerd hebben, waardoor we af en toe maar nauwelijks vooruitkwamen, haha!

Dag 1 vertrokken we met een auto vol snacks richting Cachi, een plaatsje ten westen van Salta. De weg was erg bochtig en voor het grootste deel ripio (onverhard), maar prachtig. Je ziet geen mens en de omgeving verandert van minuut tot minuut: van hoge, groene bergen, naar dorre, halfhoge vlaktes vol cactussen, met slingerende weggetjes en eenzame neplama´s, ezels en paarden.Geluncht in Cachi, een leuk, stoffig klein koloniaal dorpje aan de voet van de Andes, en daarna over een haast onbegaanbare ripio-weg doorgereden via Los Molinos naar Angastaco. We wilden eigenlijk overnachten in Los Molinos, maar het enige hostal dat we in dat dorpje konden vinden leek gesloten en deed ons denken aan het principe van Hotel California - you can check in any time, but you can never leave.....Doorgereden dus naar de volgende stofhoop, Angastaco, waar we rond de schemering aankwamen en de enige gringo´s waren. Geslapen in een vergane glorie hotel en gegeten bij de enige comedor van het dorp, waar we ook de enige gasten waren. Het menu was simpel: je eet wat ze hebben, maar het eten (geit en empanadas) was lekker en de eigenaar kwam bij ons aan tafel zitten met z´n gitaar en z´n verzameling ansichtkaarten en bankbiljetten van all over the world - genoeg ingredienten voor een leuke avond.

De volgende dag reden we door naar Cafayate, een wat toeristischer dorp ten zuiden van Salta, wederom over mooie wegen door het schitterende landschap van Quebrada de Cafayate. Na een lunch vanwijn enbife de chorizo doorgereden - via grote zandduinen,rode rotsformaties, kronkelweggetjes en slaperige dorpjes kwamen weaan heteind van de middag weer in de buurt van Salta.Om het ¨op de weg gevoel¨ te houden wilden we niet in Salta slapen, dus zijn we doorgereden naar La Caldera, een klein dorpje waar we wederom de enige gringo´s waren. De eigenaresse van het enige hostel uit haar siesta gebeld en de avond doorgebracht met kaarten, wijn en empanadas.

Dag 3 verder naar het noorden gereden, via Jujuy (spreek dat maar eens goed uit) naar de Termen de Las Reyes, waar we even een uurhebben gebadderd in de termale baden. Daarnadoorgereden naar hettoeristische dorpje Purmamarca, waar we weer een prima hostel vonden, onze spullen achterlieten en de auto weer instaptenvoor een onbeschrijflijk gave rit (zigzaggend omhoog, de ene haarspeldbocht na de andere) naarde Salinas Grandes, de grootste zoutvlaktevan Argentinie, op zo´m 4000 meter hoogte. Gespeeld met onze camera´s en gewacht tot de zonsondergang - fantastisch! Teruggereden naar Purmamarca en gegeten in een leuk tentje, waar we onder het genot van een hapje en drankje hebben zitten genieten van de lokale band, inclusief drums en panfluit.

Dag 4, vandaag, nog eenklein stukje noordelijker gereden naar Humahuaca, wederom een pittoresk dorpje met mooie gebouwen en leuke, kleine straatjes, maar naar onze smaak net iets te toeristisch. Daarnateruggereden naar Salta, waar we weer ingecheckt hebben in ons eerdere hostel Las Rejas. Morgen even een dagje klusjes: was doen, postkantoor zoeken, foto´s branden enonze route naar Bolivia uitstippelen. Waarschijnlijk gaan we niet via Chili, ons oorspronkelijke plan, maar gaan we rechtstreeks Bolivia in om wat tijd te sparen. In Bolivia willen we dan, weer samen met Eon en Chantell, een 4-daagse jeeptour naar de grootste zoutvlakte ter wereld, Salar deUyuni, gaan doen.

Dat is het voor nu - wij gaan even wat eten, de foto´s volgen morgen.Chau!

Argentinie - Mendoza

Mendoza!

Na een prima busrit (cama is toch wel lekker) kwamen we zondag om 7 uur ´s ochtends aan in Mendoza. Taxi genomen naar ons hostel, Confluencia, waar we na wat aandringen al direct onze kamer in mochten en niet hoefden te wachten tot 12 uur, de officiele inchecktijd. Prima hostel, eigenlijk meer een hotel - en een keuken die we konden gebruiken, dus toch tijd om eens een keer de kosten wat te drukken en lekker zelf pannenkoeken te bakken!

Mendoza is DE wijnstad van Argentinie, dus ons doel hier was simpel: wijn proeven en niet uitspugen! En dat proeven kan! Maandag even rondgekeken en een proeverij geboekt voor diezelfde avond: een wijn- en kaasproeverij, helemaal in ons straatje dus, Maaike liep de rest van de dag met pretoogjes rond! Nou ja, niet de hele dag, want we zijn bijna beroofd van onze digitale spiegelreflexcamera! We zaten even te genieten van de zonop PlazaDependencia, toen er een man(laten we ´m man 1 noemen) voorbij liep die zijn sleutels liet vallen. Reflex: ik pak de sleutels op en loop achter man 1 aan, terwijl ik¨señor¨ roep. Man 1 loopt echter (met flinke pas) door en doet alsof hij me niet hoort, dusik loop ook wat sneller en roep nogmaals. Man 1 reageert nog steeds niet, en ineens dringt het tot me door - we worden verneukt! Ik stop en draai me om naar Maaike, die nog steeds - met onze spullen, dwz haar tasje en de camera - op het bankje zit. Man 1 hoort dat ik hem niet meervolg, dus hij draait zich snel om en begint een heel verhaal inonverstaanbaar Spaans.Ik gooiz´n sleutels naar hem toe enbegin snel terug te lopen naar ons bankje waar inmiddels man 2 naartoe was gelopen om ongetwijfeldonze spullen uit Maaike´s handen te graaien. Man 2 ziet dat ik op een drafje terugloop richting bankje, bedenkt zich, doet net alsof hij geinteresseerd is in een sigarettenpeuk die onder het bankje ligt, en loopt snel weg van het bankje. Ik plof naats Maaike neeren we realiseren ons dat we hier bijna in deoudste truc uit het boekje getrapt waren!Zo makkelijk gaat dat dus....Man 1 en 2 zien we overigens samen weglopen uit het park, hun jassen uitdoen om niet herkend te worden en vervolgens individueel het park weer in te komen. Boeven. Maar goed, wij zijn er gelukkig zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

´s Avonds genoten van de kaas- en wijnproeverij bij The Vines, een schitterend proeflokaal in het centrum van Mendoza. Een tikkeltje tipsy liepen we rond een uur of9 weer richting ons hostel, toen we op straat werden aangesproken door een enigszins verwardeNederlander. Hij hoorde ons Nederlands praten en vroeg ons de weg naar Plaza Independencia. Omdat hij een vriendelijke maar verwarde indruk maakte, vroegen we hem of alles ok was. Dat was het niet: hij was diezelfde ochtend op weg naar het busstation overvallen door 2 mannen die hem pepperspray in zijn ogen hebben gespoten en alles van hem hadden meegenomen: backpack, day-pack, paspoort, geld, alles. Hij moestdus naar de NL-se ambassade in Buenos Aires. Misschien zijn we er die dag voor de tweede keer ingestonken, maar na wat twijfel hebben wehem toch maar wat geld gegeven (EUR 30)voor een busticket naar BsAs.Wij hadden iig genoeg van Mendoza gezien die dag, dus hebben we ons lekker opgesloten in ons hostel met nog een wijntje. (NB- een ¨kleine¨ voetnoot is hier op z´n plaats: we zijn er inderdaad voor de 2e keer ingestonken, ongelooflijk! Maaike leest net (heel toevallig)op een ander reisweblog precies hetzelfde verhaal!!!! Schijnt een bekende international gezochte Nederlandse oplichter te zijn die al jaren zo doorArgentinie reist! Dat geloof je toch niet??!! Wat een wereld - zijn wij dan zo naief?Van die EUR 30 gaan we niet dood, maar schokkender vinden we wel dat we dus helemaal niemand kunnen vertrouwen- zonde!)

Dinsdag hebben we samen meteen steluitZuid Afrika, Chantell en Eon, een bus gepakt naar het dorpje Maipu, waar jefietsen kunt huren om zo een aantal bodega´s te bezoeken. Een aantal leuke bodega´s bezocht,heerlijke wijnen geproefd en een zere kont van de harde zadelsop de wel heel basic mountainbikes die we voor een prikkie hadden gehuurd. Haddenonsde fietstocht zelf wat pittoresker voorgesteld -het grootste gedeelte was fietsen langs een verharde weg waar veel verkeer langs raasde - maar de laatste bodega die we bezochten (Carinae) maakte alles goed: een kleine, authentieke bodega waar de druiven nog met de hand geoogst worden, aan de voet van de Andes! We werden met veel enthousiasme begroet en na een superleuke rondleiding kregen we een aantal heerlijke wijnen voorgeschoteld. Mettweeflessen van dezebodega onder onze arm teruggefietst naar Maipu en de bus teruggenomen naar Mendoza. ´s Avonds in ons hostel met Ion en Chantalonze eigen ¨proeverij¨ voortgezet met de bij Carinae gekochte flessen ennatuurlijk een aantal kaasjes. Weer zelf ons prakkie gekookt en tot laat zitten borrelen en kaarten, erg leuk.

En nu is het weer tijd om door te gaan - vandaag nogeen dagjeuitzitten in Mendoza (inmiddels zijn we wel redelijk klaar met Mendoza...), en dan pakken we om half negen vanavond de bus (super-cama, met stoelen die helemaal plat kunnen en we dus volledig horizontaal kunen slapen!) naar Salta, zo´n 17 uur noordelijker. En mocht iemand vandaag onze hulp nodig hebben- the greetings!

Argentinie - San Carlos de Bariloche

Hola,
inmiddels zitten we 1300 km noordelijker en nog steeds in Patagonie, de top van Patagonie dan wel eindelijk.

Maandag zijn we vertrokken voor een busreis van 2 dagen over de Ruta 40 richting Bariloche. De eerste dag moesten we een slordige 500 km afleggen -nog best veel als je de onverharde ´ripio´ weg ziet. Vantevoren even genoeg happen ingeslagenwant langs deze ruta zijn de wegrestaurants nou niet echt goed vertegenwoordigd. Sterker nog, gedurende de hele dag kom je geen levende ziel tegen (ok, af en toe een verdwaalde guanaco (die nep-lama weer), die tijdens een van de vele wc-stops nog even demonstreerdegraag met rust gelaten te wordendoor een net iets te nieuwsgierige mede-reiziger aan te vallen - viel achterover op de grond: gat in haar hoofd)en strekt de eindeloze pampa zich uit tot aan de horizon - ben geen Wubbo O, maar zo zal rijden op de maan er ook ongeveer uit moeten zien. De bus was vrij basic dus je zit wel gezellig de hele weg mee te hobbelen, maar dat maakt de hele rit misschien alleen nog maar indrukwekkender en vergroot alleen maar het gevoel van dit eindeloze, onherbergzame gebied - fantastisch om met je I-podje in het Patagonische landschap aan je voorbij te zien trekken.

Maandagavond kwamen we na 12 uur bussen rond een uur of 9 aan in Perito Moreno Town, waar de hele bus ingecheckt werd in een smoezelig hotel (Belgrano), gerund door een uitgezakte (maar wel erg vriendelijke) Argentijnse familie. We hadden geen hoge verwachtingen van het eten dat we bestelden en dat was terecht - het stuk lam op mijn bord heb ik niet aan durven raken, maar aan bier en friet kan je over het algemeen niet zo gek veel verprutsen, dus we hebben heerlijk zitten eten.

Dinsdag weer een lange dag van 14 uur in de bus gezeten, inmiddels2 nieuwechauffeurs gekregen diede sfeer er een beetje in probeerden te houden door een DVD met jaren ´70 Latin muziek op te zetten en door de bus te gaan dansen....

´s Avonds laat aangekomen in Bariloche en ingecheckt in Hosteria Guemes, gerund door een vriendelijk 70 plus echtpaar. Ze spreken geen woord Engels en de man vindt het fantastisch om een beetje met ons te ouwehoeren -inmiddels is ons Spaans dus al wel zo vergevorderd dat we gezellig mee kunnen babbelen (althans, Maaike´s Spaans -ik zit er leuk bij te knikken en roep af en toe ietswaar niemand een touw aan vast kan knopen,waarop de vriendelijke oude man me meewarend aankijkt en zich dan weer tot Maaike richt...).

Dag 1 in Bariloche was klusjesdag; internetten, was doen,kappertje pakkenetc. Het goot van de regen, de hele dag. Met de hoop dat het nog wel een beetje zou gaan opklaren hebben we een autootje (Volkswagen GOL (nee, geen Golf, een Gol?!)) gehuurd voor 2 dagen om de Circuito Chiquito & Grande te gaan rijden inhet Parque Nacional Nahuel Huapi - bij Bariloche ligt het grootste skigebied van Zuid- Amerika en verder wordt het stadje omringd door meren en bergen. Mooi dus, maar dan moet het weer wel een beetje meewerken...

Dag 2 in Bariloche, zwaar bewolkt,richting Llao Llao gereden voor het kleine circuit. Zwaar toeristisch gebied en overbebouwd met chalet-achtige hotels en buitenhuizen. Maxima en Wim-Lex schijnen hier graag te komen in de winter. Het bekendste (en mooiste?) hotel van Argentinie - hotel Llao Llao - ligt, je raadt het al,ook in dit gebied. Als je hier een kopje koffie wilt drinken - en dat wilden we natuurlijk, effe lekker gluren - kan dat, maar dan moet je wel even vantevoren reserveren. Beetje ongemakkelijk in ons te kleine autootje en op gympies hebben we een uurtje kunnen genieten van alle luxe en het fantastische uitzicht. Nog even doorsparen want voor een luttele 600 USD kun je al in de goedkoopste kamer tukken, in het laagseizoen....

Daarna doorgereden naar Villa la Angostura waar we een nachtje hebben geslapen in Verena´s Haus. Ook weer een vakantie- dorpvoor de rijkere Argentijnen, de broer van Maxima runt erhet chique restaurant ´Tinto´bijvoorbeeld. We hebben voor de grap even op de menu- kaart gespiekt maar dit was niet echt een optie. Martin Zorreguieta zelf stond wel gewoon achter de bar trouwens, grappig.

Dag3 wasfantastisch qua weer. Ijskoud maar met een strakblauwe lucht, dus volop genieten.Het asfalt achter ons gelaten en over grind- en zandwegen, langs steile hellingen, diepblauwe meren (ruta Siete Lagos) en dwars door schitterende bossen onze weg gevonden naar een piepklein dorpje aan Lago de Traful - Villa Traful. Kopje koffie in de zon, en toen via hetzelfdesoort wegen, met dezelfde schitterende omgeving, weer terug naar Bariloche. Een prima dag!

Zometeen trekken we maar weer een flesje wijn open (tja....) en gaan we ons wederom tegoed doen aan een heerlijke Bife de Chorizo (nu het nog kan - Bolivia wordt waarschijnlijkweer rijst en kip) - morgen pakken we de nachtbus (cama!) voor een fijne 19 uur naar onze volgende stop: Mendoza!

Chau chicos, suerte!

Argentinie - El Calafate & El Chalten

Zo, zijn we weer. Zitten nu in El Chalten, voor some serious hiking, part 2. Zijn na Torres del Paine vanuit Chili weer de grens met Argentinie overgegaan, voor 2 nachtjes in El Calafate. Een lelijk, winderig, niets te doen toeristenstadje, met 1 hoofdattractie: de enorme gletsjer Perito Moreno (vernoemd naar zijn ontdekker, de wetenschapper Moreno). Dit stukje natuurschoon konden we natuurlijk niet overslaan, hoewel je helaas niet ontkomt aan de enorme toeristenindustrie hier - wel even wat anders na 5 dagen wildernis... We werden opgehaald bij ons hostel (ter info voor andere reizigers: America del Sur, prima kamer, wel erg popie-jopie, hoop feestende Argentijnen en een te verwaarlozen inclusive breakfast) door de tourbus naar de gletsjer, een rit van anderhalf uur. Bij binnenkomst in de bus werden we enthousiast begroet door 30 grijze hoofden en de gids (huh? een gids? donder op..) Guiselda, ¨and zhis is zhe driver, Manolo, buenos dias!¨. Tripje kostte bijna niets, slechts anderhalf keer ons dagbudget, en ik vroeg me ook hardop af waarom de bus er 1,5 uur over deed, terwijl het slechts 75 km was over een goede asfaltweg. Dit raadsel lostte zichzelf gelukkig snel op: om de 20 minuten werd even gestopt voor een mooi fotomomentje, ¨pleaze take a nize picture, zmoke a zigarette and be back in 10 minutos, be carefull with zhe steps¨... Hoi hoi hoi, lekker met z´n allen in de bus!

Goed, lang verhaal kort: Perito Moreno was, ondanks de drukte, die vanwege het laagseizoen nog wel meeviel, fantastisch. Moeilijk onder woorden te brengen dit wonder der natuur; een enorme gletsjer van 30 km breed en weet ik veel hoeveel km lang, met een hoogte van ruim 60 meter op het punt waar de gletsjer het water bereikt (en waar steeds grote stukken ijs met veel kabaal afbreken en in het water donderen) en waar je als toerist dus heel dicht bij kan komen - we hebben schitterende foto´s kunnen maken vanaf een boot die ons vlak langs de gletsjer voer. De foto´s volgen over een paar dagen, want we zitten nu dus in El Chalten - traag en duur internet.

Ja, El Chalten - een piepklein dorpje met slechts 500 inwoners, uit de grond gestampt puur vanwege de fantastische wandelingen die je hier kan maken in Parque Nacional Los Glaciares, o.a. naar Mount Fitz Roy.Wezitten hier drie dagen en hebben er net twee dagen van ruim 8 uur per dag hiken op zitten - was geweldig, weer helemaal terug in de wildernis. Wederom moeilijk te omschrijven en haast niet vast te leggen op foto´s: de leegte, de ruimte, de bergen, de sneeuw, de gletsjers, het steppe landschap en slechts wij 2 in de schitterende kleuren van de Patagonische herfst. Ook hiervan volgen de foto´s nog, maardie doen waarschijnlijk geen recht aanonze indrukken.Zitten hier trouwens in een heerlijke b&B, Nothofagus, met een lekker bed eneen loeiende verwarming - heerlijk als de wind ´s avonds om het huis waait en de regen op het schuine dak klettert. Regen inderdaad - gelukkig hebben we de eerste 2 dagen prima weer gehad (geen strakblauwe lucht, wat sommige uitzichtenwaarschijnlijk nog mooier had gemaakt, maar af en toe de zon en geen regen), maar vandaag waait het erg hard, is het zwaarbewolkt en komt er af en toe een straffe regenbui op ons dak. Dus maar even internetten en rondlopen in het bijna totaal verlaten dorpje. Dat is best grappig om te zien: het seizoen is hierduidelijk afgelopen. De straten zijn verlaten, en het restaurantje waar we eergisteren nog een bord pasta hadden gegeten, was gisteravond (zaterdag..) gesloten tot nader orde (september waarschijnlijk),net zoals ongeveer 95% van de toch al spaarzame restaurantjes hier. Niet veel keus dus, maar gelukkig is een van de leukste tentjes, waar ze hun eigen bier brouwen (erg lekker!), nog een paar weken open. Daarnagaat het dorp min of meer op slot en vertrekt iedereen hier naar familie elders in het land. Grappig.

Morgenochtend gaan we per bus richting Bariloche - een reis in 2 etappes. Morgen eerst 12 uur met de bus naar het dorpje Perito Moreno (niet te verwarren met de gletsjer met dezelfde naam), een nachtje slapen, en dan overmorgen weer 12 uur in de bus naar Bariloche. Dit alles over de bekende (en beruchte?) Ruta 40, die voor het grootste deel onverhard is. Ook weer een mooie ervaring waarschijnlijk....

Ok mensen, werk ze weer morgen - ciao!

Chili - Torres del Paine

We zijn net terug van 5 dagen hiken in nationaal park Torres del Paine, in het zuiden van Chili. Kan er een hoop over op gaan schrijven, maar je moet het gewoon zelf gaan zien - verschrikkelijk mooi, echt zo indrukwekkend! Zelfs de vele foto´s doen geen recht aan de schoonheid van het park, het is echt onbeschrijfelijk mooi! Zal me hier dus beperken tot het beschrijven van onze route en ervaringen, en alle superlatieven proberen achterwege te laten..

Wij hebben de zogenaamde ¨W¨ gelopen, een parcours langs alle hoogtepunten van het park, in de vorm van.. je raadt het al. Het is nu naseizoen (herfst), wat betekent dat er heel weinig mensen in het park zijn en het weer over het algemeen niet zo goed is - veel wind en regen. Het eerste klopte (we kwamenmaar weinigmensen tegen), het tweede gelukkig niet - we hebben geen druppel regen gehad!

Op onze eerste dag werden we opgehaald bij ons guesthouse in Puerto Natales en met een bus naar het park gebracht. Alleen de busreis was al indrukwekkend - 2 uur lang rijd je door niemandsland, en kom je alleen maar bergen, steppe en guanacos (een soort nep-lama´s) tegen. Grappig ook om te zien dat de bus vol zit met enthousiaste en in sommige gevallen ook erg professioneelogende hikers - staken wij mooi bij af met onze spiksplinternieuwe schoenen en 3-uur hike-ervaring in de Emmerdennen... Aangekomen bij het park werden we in een kleiner busje richting onze eerste refugio vervoerd (in het park kan je of kamperen, of in een refugio slapen - gezien de vooruitzichten hadden wij gekozen voor refugio´s (wel zo lekker om een dak boven je hoofd te hebben als het hard waait en regent), maar dat bleek achteraf niet nodig - neemt niet weg dat we alsnog erg blij waren met onze keuze voor refugio´s - lekker warm en heerlijk eten!). De eerste refugio, Las Torres, is de uitvalbasis voor een beklimming naar Base del Torres, vanwaar je als je mazzel hebt een goed uitzicht op de Torres hebt. Deze refugio zit aan de rand van het park, is dus relatief goed bereikbaar en is vrij nieuw en modern - een plek waar dus ook dagjesmensen een nachtje blijven om de Torres te zien. Maaike vond het een erg relaxte refugio vanwege de zitzakken rond de openhaard, ik vond hem iets te steriel, maar wel met hele lekkere bedden en warme douches, dus top! Snel ingecheckt, het grootste deel van onze spullen (we hadden een volle backpack (Gerben) en een volle daypack (Maaike) mee) achtergelaten, en met een kleine daypack om half 12 begonnen aan de zware klim naar het uitzichtpunt bij de Torres.Het was redelijk bewolkt, dus we waren erg bang dat we de Torres niet zouden kunnen zien - dat weet je pas als je boven bent, maar de mensen die we onderweg tegenkwamen en weer op de weg terug waren (o.a. een meisje uit Groningen die ons meteen herkende, bizar) hadden de Torres vanwege de wolken niet kunnen zien - en da´s niet lachen na een klim van 4 uur... Op goed geluk doorgeklommen dus, en het bleek de moeite waard: na een loodzware klim zaten we aan de voet van de Torres, die slechts gedeeltelijk in de wolken zaten en zo nu en dan volledig te zien waren! Even van het uitzicht genoten in een dikke trui en windbreker, want het waaide enorm en was flink koud, en toen weer naar beneden in 3,5 uur. Onze nieuwe schoenen deden het perfect, maar een middag inlopen op de geasfalteerde wegen in Buenos Aires bleek toch niet voldoende om blaren te voorkomen, en na de eerste 7,5 uur hiken waren we dus blij dat de schoenen uitkonden. Lekker gegeten in de refugio, een borrel gedronken om te vieren dat we de Torres hadden gezien, en toen vroeg gaan slapen in de dorm die we deelden met een ander stel.

De volgende dag hadden we een relatief eenvoudige dag van slechts 5 uur hiken voor de boeg, dus konden we ´s ochtends even de tijd nemen om rustig te ontbijten en te douchen. Tegen 10-en vertrokken en weer een heerlijke dag gewandeld: langs meren, bergen, door bossen en over rotsen (geen superlatieven, zie de foto´s) - gestopt als we daar zin in hadden om wat water te drinken (vers uit de bergen!) of te lunchen methet in de refugio klaargemaakte lunchpakket. Halverwege de middag kwamen we aan in onze tweede refugio, Los Cuernos. In the middle of nowhere, veel meer een refugio in de letterlijke zin van het woord, veel minder nieuw en luxe, maar echt een blokhut met een fantastisch uitzicht! Weer heerlijk gegeten (met o.a. een Nederlands stel dat we in ons guesthouse in Pto Natales waren tegengekomen en die de W in de andere richting liepen) enweerprimageslapen in de stapelbedden.

De volgende ochtend vroeg op voor een lange dag: via de Franse Vallei naar refugio Paine Grande, een wandeling van ruim 20 km met flink wat klauterwerk (en natuurlijk zware bepakking), en dus wel goed voor ruim 8 uur. Wederom een topdag met wolken en af en toe wat zon, en een harde wind in de Franse Vallei. Vanwege de bewolking (en dus het gebrek aan een spectaculair uitzicht)zijn we niet doorgelopen tot het einde van de vallei, maar zijn we op driekwart weer omgekeerd om door te lopen naar onze volgende refugio. Refugio Paine Grande is net als Refugio Torres wat nieuwer en moderner en mist daarom wat sfeer, maar de bedden waren heerlijk en de douches warm, dus we moeten ook niet zeuren.

Op dag 4 werden we wakker bij een strakblauwe hemel en een stralende zon - een schitterende dag dus om Gletsjer Grey te gaan zien! Na een stevige wandeling van 4 uur kwamen we aan bij Refugio grey, in mijn ogen de leukste refugio van het hele stel: weer een soort van blokhut, heel gezellig, klein en warm, en aan de rand van het meer dat gevormd wordt door het smeltwater van de gletsjer, met eensubliem uitzicht! Onze spullen achtergelaten en nog ruim anderhalf uurdoorgeklommen door dichte bossen en over een hoge bergwand langs de rand van de gletsjer, om uit te komen bij een punt waar we een schitterend uitzicht hadden over de hele gletsjer, onder een stralende zon! De stilte, het uitzicht, en slechts wijtweeen - onbeschrijfelijk. ´s Avonds heerlijk gegeten in de refugio die we, op 2 andere gasten na, voor onszelf hadden (naseizoen) en van het uitzicht genoten nippend aan een pisco sour, de lokale (heerlijke!) drank!

De volgende ochtend was het helaas al weer dag 5, onze laatste dag. Een uurtje te vroeg opgestaan omdat we niet wisten dat de klok een uur terug was gezet van zaterdag op zondag (tja, daar denk je niet aan in the middle of nowhere) en toen weer teruggelopen naar Refugio Paine Grande, vanwaar we om half 1 de catamaran terug hebben genomen naar het begin van het park. Vervolgens met een hoop bekende gezichten weer in de bus terug naar Pto Natales, de bewoonde wereld. Weer even wennen na 5 dagen wildernis, maar gelukkig zitten we weer in Casa Cecilia, een heel relaxed plekje om bij te komen!

Vandaag hebben we even een dagje genomen omde was te doen (bijna USD 30, alles is vies en Pto Natales is erg duur!), onze foto´s op een cd te branden enonze voeten wat rust te gunnen. Morgen gaan we per bus weer naar El Calafate, Argentinie, om vanuit daar een dagtrip te maken naar de gletsjer Perito Moreno (de ´homepage´ van onze site!). Daarna willen we door naar El Chalten, nog steeds Patagonie, waar je ook erg mooi schijnt te kunnen wandelen- hopen dat de blaren wat genezen zijndan...

Haste luego!

Chili - Puerto Natales

Met een rood wijntje naast me, dik vest aan en buiten een gure wind schrijf ik dit berichtje,dat is even wat anders dan de tropische temperaturen die we gewend zijn! We zijn gisteren aangekomen in Puerto Natales, Chili na heel wat uurtjes reizen.

Zaterdag zijn we vertrokken uit Pto Iguazu en hadden we een pittige nacht voor de boeg. Na 1,5 uur vliegen aangekomen in Buenos Aires, nationale vliegveld, en toen hadden we ons voorbereid op 9 uur wachten, in transit, op het vliegveld voor onze vlucht om 06.00 uur naar El Calafate. We hadden ons ticket naar El Calafate immers als 1 ticket gekocht. Eh nee dus, bagage konden we ophalen en dan stonden we, op een verlaten vliegveld, laatste vliegtuig net aangekomen, eerste weer om 05.30 uur. Eieren voor ons geld gekozen en lekker een hotelletje genomen. En dus zaten we zaterdagavond weer aan een steak in Palermo Viejo, Buenos Aires. Toch nog een uurje of 3 kunnen slapen en vervolgens weer naar het vliegveld voor de vlucht naar El Calafate. Oh nee, toch niet. Eerst nog even naar Ushuaia, waren ze vergeten ze vermelden op het ticket. Kunnen we toch nog zeggen dat we in de meest zuidelijke stad ter wereld zijn geweest!

Zondagmiddag konden we dan eindelijk inchecken in ons hostel in El Calafate. Geen bijzonder stadje, overpriced door de aanwezigheid van de Perito Moreno (de foto op onze beginpagina!) en dus hebben we even bijgeslapen enhebbenwe maandag meteen de bus gepakt richtingPuerto Natales, Chili omdat we eigenlijk dinsdag, vandaag, de W trekking door Torres del Paine zouden beginnen. Mooie rit in de bus door het landschap van Patagonie, waar je ook kijkt, je ziet niets behalve steppe landschap, schapen, struisvogels en de uitlopers van de Andes als je dichter bij Chili komt, echt schitterend.

We hadden al gemaild naar Casa Cecilia, waar we slapen en ook ons reisbureautje hier, of wede trekking1 dagje konden opschuiven, dat kon gelukkigen dus hebben we vandaag op ons gemak onze tassen kunnen inpakken en boodschappen kunnen doen. Het is hier koud maar het weer is goed, zonnetje en wat wolken dus hopelijk hebben we morgen al meteen een goed uitzicht op de 3 Torres waar het allemaal om draait.

Ok, wij gaan een hapje eten en dan lekker vroeg slapen!
Adios!

PS De foto´s van Puerto Iguazu staan er ook op.