Na de Copan Ruinas per luxe Hedman Alas bus vertrokken naar La Ceiba, eengrote plaats in het noorden van Honduras vanwaar de ferries gaan naar Roatan,het grootste eiland van de Bay Islands.Vertrokken om 10:30 uur voor een busreis van ruim 7 uur - maar niet nadat we door een soort van controle waren gegaan waar ze opSchiphol een puntje aan kunnen zuigen! Kaartje kopen? Paspoort laten zien. Bagage ¨inchecken¨? Kaartje en paspoort laten zien. De bus in? Kaartje en paspoort laten zien, handbagage laten scannen, foto laten nemen (!) en eventueel omkleden in een decent t-shirt met lange mouwen. Maar goed, toen we eenmaal in onze Fort Knox bus zaten was het de prijs (ongeveer 2 keer zo duur als de lokale chickenbus)meer dan waard: grote, relaxte stoelen die bijna helemaal plat konden, drankjes van ´t huis en filmpjes op de aanwezige tv-schermen. Da´s pas reizen.

Een nachtje doorgebracht in La Ceiba - niet echt een indrukwekkende stad -en de volgende ochtend de ferry gepakt naar Roatan. Hier werden de veiligheidsmaatregelen nog eens aangescherpt: tassen gingen nu door een officiele scanner en ook wij moesten door poortjes lopen en werden gefouilleerd. Whatever.

Roatan is erg cool: lange, witte stranden met azuurblauw water, palmbomen, barretjes en eenerg relaxte sfeer. Deze keer voor ons ook geen waar-gaan-we-slapen-stress, aangezien Kate en Jason (onze Engelse vrienden) ons al vooruit gereisd waren en de enige nog beschikbare accomodatie op het eiland al hadden geboekt: een erg mooi appartement voor 4 personen in West End, met eigen badkamer, woonkamer, keuken en veranda. En dus even 5 dagen ¨samenwonen¨!

5 topdagen gehad: geslapen, gelezen, veel gekaart en natuurlijk gezwommen in de schitterende zee. Duiken helaas even over moeten slaan omdat Maaike erg verkouden was, maar ook dat was niet zo erg - ook zonder regulator was het erg mooi, en bovendien hebben we in Belize al op hetzelfde rif gedoken. Enige nadeel bleek dat ook de Amerikanen Roatan inmiddels hebben ontdekt - rechtstreekse vluchten vanuit de US en de welbekende volgepakte cruiseschepen zijn helaas onderdeel van het leven op Roatan. Gelukkig kwamen we daar de laatste dag pas achter, en was het nog best hilarisch ook: het strand dat we een dag eerder hadden betiteld als 1 van de mooiste stranden die we tot nu toe ooit hebben gezien (zie de foto´s) was de dag ernavolstrekt onzichtbaar door de dikke, witte, schreeuwerige, oude Amerikanen met polsbandjes om die als een soort mieren over ONS strand krioelden.Gelukkig was dit ook goed voor pure verbazing, onze lachspieren en de subtiele herinnering dat het na 5 dagen wel weer eens tijd werd om door te reizen. Weet niet of jullie wel eens 100 dikke Amerikanen in knie-diep water hebben zien snorkelen met grote gele reddingsvesten om, of een Amerikaanse vrouw met de afmetingen van een volwassen walrus, reddingsvest om, uitde ¨woeste branding¨van ditzelfde knie-diepe water hebben zien proberen te klauteren, maar daarbij steeds weer achterover viel enuiteindelijk geholpen moest worden door haar twee familie-walrus-leden - neem van mij aan dat je je ineens weer gelukkig prijst dat je uit Nederland komt (Holland, do you speak, like, English over there? Wow).

Dus de volgende dag weer met de ferry naar La Ceiba, en meteen in de (luxe) bus door naar de hoofdstad van Honduras, Tegucigalpa. Een lange tocht, maar de filmpjes, drankjes en airco maakten een hoop goed. Een stad overigens die je zo over kan slaan (net als de meeste hoofdsteden in M-A) en die er niet mooier op wordt als je pas ´s avonds aankomt. Een hotelletje genomen in de beste buurt van deze stad -ook omdatde US Embassy deandere buurtennet zo veilig acht als een nachtelijk steegje in Bagdad -maar ook deze buurt was nou niet bepaaldAmsterdamOud-Zuid. Maakte niet echt uit, want na een snackje om de hoeklagen we na een lange dag reizen al vroeg in bed, om de volgende ochtend om 04:00 uur weer op te staan voor onze bus naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Zelfde verhaal: mooie bus, onwaarschijnlijke beveiliging.

Grensovergang was weer typisch Midden Amerikaans: bus komt aan, wordt bestormd door locals die allerlei ongein verkopen en er van overtuigd zijn dat je op zoek bent naar een horloge, rekenmachine, rieten hoed, opladers voor elektronische apparatuur, beschilderde troep of alles wat ze in de omgeving maar van bomen en struiken hebben kunnen graaien -en daarnaast natuurlijk de geldwisselaars die stapels en stapels bankbiljetten aan je laten zien en in je oor brullen dat zij echt de beste deal voor je hebben. Paspoorten worden geind door de bus-steward (jaja, een steward in de bus), net als de belasting die je moet betalen om het ene land in en het andere land uit te gaan - uiteraard verhoogdmet een percentage voor de goede man zelf. Hij dumpt de paspoorten vervolgens bij de man van de grensovergang, die geen moment in de paspoorten kijjkt, maar routinematig de door ons ingevulde formuliertjes en uiteraard gretig ons geld in ontvangst neemt. Vervolgens wordt onze bagage nog professioneel gecontroleerd door eenman van in de80, gekleed in een spijkerbroek, trainingsjasje en petje op, met een zelfgeknutseld ID op z´n borst.Professioneel is hij wel: als hij ons zietknikt hij met een verveelde blik dat er toch alleen maar kleren in onze tas zitten, dus dat we die weer dicht kunnen doen en weer in de bus kunnen stoppen. Bij de rest van de passagiers gaat hij veel effectiever te werk: tas open, 1 blik erin (zonder ook maar iets van z´n plek te halen) en tas weer dicht. Zo, weer geen smokkelaars.

In Managua- wederom een niet echt gezelligehoofdstad - direct een minibusje gepakt (met honderd locals en backpacks op schoot cq in nek) naar Leon, een mooikoloniaal stadje , dat vroeger de hoofdstad was van N. Waarschijnlijk was de stad te mooi en te veilig, en heeft men daarom besloten om Managua de hoofdstad te maken om niet uit de toon te vallen bij de andere hoofdsteden hier. En daar zitten we nu, in Leon, al meer dan 7 wekenonderweg, even bij te komen van 2 lange dagen en korte nachten. Of de nachten hier veel langer worden weet ik trouwens niet: je kunt hier in elk restaurant voor een goeie 4 EURO een fles van de lokale rum (Flor de Caña, erg goed)bestellen, waarbij ze dan gratis een fles cola, ijs en limoen doen. M.a.w., de BaCo trein tegen Magnus-prijzen! Maar nu eerst ff lunchen......