Zo - Argentinie achter ons gelaten en nu in Bolivia!

Onze laatste avond in Salta samen met Eon & Chantell voor het laatst een heerlijke bife de chorizo gegeten, dat zullen we gaan missen! Donderdagochtend vroeg per bus vertrokken richting de grens (grotendeels via dezelfde route die we al hadden gereden) en om 2 uur ´s middags stonden we in Bolivia! Wat een verschil met Argentinie! Dag georganiseerde bussen, geasfalteerde wegen en westerse indrukken, hallo chaos, stof, hoogte (hoofdpijn, de grensovergang alleen al was op 3600m), vrouwen met bolhoedjes en authentieke klederdracht. Op dag 1 meteen geconfronteerd met in het openbaar poepende mannen en borstvoedinggevende vrouwen. Vanuit het grensplaatsje Villazon direct de bus gepakt naar Tupiza, een stoffig dorpje zo´n drie uur van de grens op ruim 3000m. Meteen op onze eerste busreis in Bolivia kreeg de bus een lekke band dus als dat een voorbode is voor onze volgende busreizen hier... In Tupizaingecheckt in een basic maar prima hostel (Mitru Anexo) en direct gaan informeren naar de mogelijkheden voor een 4-daagse jeeptour naar o.a. Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld. Via TupizaTours een tour geboekt voor zaterdag 26 april samen met Eon en Chantell, die vanwege een benodigd visum voor Bolivia een dag later in Tupiza zouden aankomen. Wat is een NLs paspoort dan toch makkelijk.

Zaterdagochtend om half tien vertrokken bij ons hostel in een Toyota Landcruiser: wij vieren, een hoop bagage, eten voor 4 dagen, benzine, reservewiel (allemaal op het dak) en natuurlijk onze chauffeur en gids Hilarion en kokkin Ferminia. De eerste drie dagen gemiddeld 10 uur per dag in de jeep, over wegen waar je zonder 4WD niet kan komen en langs de meest schitterende plekken: woestijnlandschap met Dali-achtige rotsen, geisers, termale baden, vulkanen, groene meren, rode meren, flamingo´s, lama´s (heeeeeel veel lama´s: genaamd llama´s) en onze jeep - de foto´s spreken voor zich (helaas, internet is hier erg traag, foto´s volgen dus later). Hoogtepillen (die prima werkten) waren geen overbodige luxe: slapen op 4200m, overdag soms zelfs over de 5000m! De Bolivianen zelf, en dus ook onze chauffeur, hebben een andere remedie tegen de hoogte; zij kauwen op Coca - blaadjes - juist, waar cocaine van wordt gemaakt - deze blaadjes zijn hier gewoon legaal en compleet onschuldig. Nadat we onze chauffeur dus het ene na het andere blaadje in z´n mond zagen stoppen- en zelfs op de weg zagen strooien voor een veilige reis- werden wij ook wel nieuwsgierig naar deze lokale specialiteit. Behalve dat je wang aan de kant waar je kauwt een beetje gevoelloos wordt, voelden we verder niets, maar ook hadden we geen last van dehoogte, prima dus.

We hebben drie nachten geslapen in huisjes in the middle of nowhere, heeeel basic en ape-koud! ´s Nachts temperaturen van -15 graden (terwijl het overdag lekker warm was met de zon) en binnen was het beslist niet warmer! Goede slaapzakken en een hele stapel dekens waren dan ook elke nacht nodig om ons een beetje warm te houden (en Maaike was erg blij met haar thermisch ondergoed!). Het was ´s nachts zelfs zo koud - en droog blijkbaar - dat wede hele tijd schokken kregen van de statische electriciteit - bizar, wekonden zelfs vonken zien elke keer alswe onsin bedje omdraaiden!Nadat de zon onderging wist onze kokkin steeds een feestmaal op tafel te toveren, en na een lekkere maaltijd en een potje kaarten gingen we vanwege de kou en het gebrek aan electriciteit vaak al om 8 uur tukken. Om vervolgens elke ochtend om 5 uur uit ons bed getrommeld te worden: aankelden in het donker, tas inpakken, snel ontbijten en rijden. Alleen de 3e nacht was er een douche aanwezig in ons hutje, zodat we voor 5 Bolivianos p.p. (EUR 0,50) het vuil en stof van de eerste 3 dagen af konden spoelen. De 4e dag (vandaag) wederom om 5 uur opgestaan om de zonsopgang op Salar de Uyuni te gaan bekijken - zoals gezegd de grootste zoutvlakte ter wereld, met een oppervlakte van 12000 km2! Moeilijk te omschrijven, maar wat gaaf om de dag te zien beginnen op deze unieke plek. Word je een beetje stil van. Na een hoop geklooi met foto´s uiteindelijk aan het begin van de middag aangekomen in het stadje Uyuni, het eindpunt van onze tour. Ingecheckt in een erg basic hostel (maar met warme douche!) en afscheid genomen van Hilarion en Ferminia. Wat een toptour - en ook met E&C was het weer erg gezellig!!

Uyuni zelf is niet bijzonder, en dat is zwak uitgedrukt - stof, stof en nog eens stof. En als we zien hoeveel jeeps hier dagelijks vertrekken voor hetzelfde rondje als wij hebben gedaan (ruim 60 per dag!), maar dan andersom, zijn we erg blij dat we vanuit Tupiza zijn vertrokken en zo de grote massa zijn misgelopen! Gids Hilarion heeft ons afgezet bij een hostal van een bevriende eigenaar. Muy muy economico, volgens hem. Klopt, erg goedkoop en overdag leek het nog wel wat metkamers die uitkwamen op een soort binnenplaatsje. We waren even vergeten dat het zo´n 20 graden afkoelt als de zon verdwenen is en dat we eigenlijk wel behoefte hadden aan wat warmte na 4 nachten kou lijden. De keuze was dus snel gemaakt om maar 1 nachtje te blijven. Meteen maar even tickets gekocht voor de bus morgenochtend: ruim 9 uur over onverharde wegen naar Sucre (via Potosi), waar we dan rond een uur of 8 ´s avonds aankomen en meteen doorkunnen naar de Nederlandse kroeg in Sucre (jaja!) om te proosten op Bea (nou ja, Juliana) en ons vol te stoppen met bitterballen!

Onze eerste indrukken van Bolivia zijn dus top - bovendien hebben we het gevoel dat we weer echt aan het reizen na het welliswaar schitterende maar toch vrij westerse Argentinie en Chili - leuk(kijken hoe we hier over denken na een aantal chickenbussen en ranzige hostels..).

Veel plezier vanavond en morgen - Oranje boven, Oranje boven, leve de koningin!!