We zitten inmiddels in Peru, maar eerst nog even een berichtje over Bolivia...

Na de mijnen in Potosi zijn we overdag per bus vertrokken naar La Paz, een busrit van ruim 10 uur, met een overstap in Oruro, een lelijk stadje ongeveer halverwege de rit. Vanwege de slechte wegen en vaak dronken bestuurders die rondrijden in auto´s zonder verlichting (!), leek de dagbus ons een betere optie dan de nachtbus. Of het uiteindelijk een betere optie was weten we niet, maar het was in ieder geval weer een hele ervaring - als enige gringo´s tussen de lawaaierige en vooral stinkende locals. Als de bus ergens stopte en naar de mening van de locals niet snel genoeg weer doorreed, riep de hele bus luidkeels ¨Vamos! Vamos!¨, begeleid door luid gestamp met de voeten op de grond en gemep met de vlakke hand op de zijkant van de bus. En dan zeggen ze dat Nederlanders ongeduldig zijn. Na een veel te lange lunchstop in een verschrikkelijk smerig hutje in the middle of nowhere (met officieel de meest gore wc´s van de afgelopen 4 maanden..) bevonden we ons in een echte roadblock - daar zijn de Bolivianen berucht om, dus dat konden we ook meteen weer afvinken!

Tot nu toe kunnen we trouwens nog niet zeggen dat we onder de indruk zijn van de vriendelijkheid van de Bolivianen. Misschien ligt het aan de hoogte (de mensen in de lage delen van het land schijnen aardiger te zijn) of aan de enorme armoede- maar toch waren de mensen in ZO Azie bijv. wel weer heel aardig- anyway- echt contactkrijgen wij niet met ze. Da's wel jammer. Meestal reageren ze ook niet als je gedag zegt en foto's maken van mensen(en danvraag ik netjes toestemming) is echt niet te doen, ze worden enorm boos.

Maar goed, toen dus La Paz, de hoogste hoofdstad ter wereld op ruim 3800 meter. De aankomst in de bus was erg mooi: de stad is gebouwd in een vallei, tegen een bergwand, en toen we aan kwamen rijden over de weg die boven de stad langs loopt, zagen we de stad liggen in de middagzon tegen de achtergrond van de hoge pìeken. Erg indrukwekkend. Na de kou en stof van Potosi hadden we zin in wat luxe - hotel Rosario (3 sterren met 5 sterren service) was perfect! In La Paz niet veel gedaan - een beetje rondgelopen, een hoop souvenirs gekocht (en ruim 2 uur op het postkantoor doorgebracht om een pakketje naar Nl te sturen), het coca-museum bezocht en heel veel en lekker gegeten bij Sol y Luna, wederom een door een Nederlander gerund restaurant! Bitterballen, hutspot, broodje bal, oude kaas en erwtensoep - super! Waar je al niet blij van kan worden na 4 maanden op weg. Het straatbeeld in La Paz is trouwens wel grappig: oude vrouwtjes in vieze rokken en vertrouwde bolhoedjes mixen naadloos met hippe jongeren met piercings en skinny jeans en zakenmannen keurig in pak. Daar tussendoor renden dan de schoenenpoetsers, die vanwege de schaamte voor hun beroep hun gezicht verbergen achter een bivakmuts. Best scary als je die ´s avonds tegenkomt! In La Paz ook voorlopig afscheid genomen van Eon en Cantell - misschien komen we hen nog tegen in Peru, maar zij hebben nog wat meer tijd, dus zij reizen nu achter ons aan.

Na een paar dagen La Paz de bus gepakt naar Copacabana, een klein dorpje aan Lago Titicaca, wederom leer een hoogtefeitje (dit s namelijk het hoogst commercieel bevaarbare meer ter wereld - whatever). Ingechekt in een prima hotel, La Cupula, en meteen voor de volgende dag een kaartje gekocht voor de boot naar Isla del Sol, waar naar men zegt het Incarijk is begonnen met de geboorte van Manco Kapac en Mama Ocllo. Net toen we op het punt stonden om terug te gaan naar ons hotel, kwamen we Niels en Charlotte tegen - de Nederlanders die we in Puerto Natales (Chili) hebben ontmoet. Weer even gezellig met ze gegeten en een wijntje gedronken - misschien komen we ook hen weer tegen in Peru, ook zij gaan dezelfde kant op. De volgende ochtend vroeg opgestaan voor onze trip naar Isla del Sol. Na ruim 2 uur tussen de toeristen op een klein bootje met harde houten banken werden we afgezet op de noordkant van het eiland. Van daaruit kan je, na een bezoek aan het museum (niets bijzonders) en de Sacred Rock (vanwaar de twee kinderen Mama en Mancoin het water zijn gesprongen om Cuzco en de Inca dynasty te stichten) naar de zuidkant van het eiland wandelen cq klimmen, wat nog best zwaar is op 4000 meter hoogte. Een mooie wandeling, jammer alleen van de vele toeristen en de locals die enkel op je geld uit zijn - we hebben zo´n 4 keer belasting moeten betalen om een soort van gemeenschap door te wandelen (beetje knippen plakken bij de lokale copyshop voor een officieel uitziend toegangskaartje en een beetje vindingrijke local vangt redelijk wat geld van domme toeristen, lees: wij, die wel betalen) - een een duidelijk gevalletje van te toeristisch wat ons betreft.

De volgende ochtend een bus gepakt naar Puno, een stadje over de grens (Peru!) dat ook gebouwd is aan Lago Titicaca en waar je de zogenaamde drijvende eilanden kan bekijken. Omdat we van verschillende kanten hadden gehoord dat dit zo mogelijk nog toeristischer zou zijn dan Isla del Sol en we ook niet echt blij werden van de aanblik van Puno, zijn we meteen in de volgende bus gestapt naar Arequipa. Na weer een busrit vol gillende en stinkende locals rond een uur of 6 ´s avonds aangekomen in Arequipa, waar Kate en Jason (onze Engelse vrienden uit Centraal Amerika) op ons wachtten in Oranje voetbalshirts! Lekker met hen gegeten, een biertje gedronken en weer een beetje bijgepraat - precies 2 maanden geleden hadden we ze voor het laatst gezien in Costa Rica. Was meteen weer erg gezellig! Zij reizen straks door naar Bolivia, maar eerst gaan we nog met z´n 4-en naar Cuzco. Bovendien hebben we vandaag samen met hen een 3-daagse tour geboekt naar de Colca Canyon, waar we o.a. condors hopen te gaan zien. Na de tour nemen we direct een nachtbus naar Cuzco, dus we melden ons vanuit daar weer!