Het zit er al weer bijna op, helaas. Na de Galapagos hebben we nog een week in Quito gezeten, en gisteren zijn we aangekomen op het voor ons zo vertrouwde Bonaire, om nog een week te genieten van de zon en de zee.

Quito was leuk, en voor mij een feest van herkenning van 4 jaar geleden (jep, de No Bar is er nog steeds!). Hostel Travellers Inn bleek een uitstekende keuze - aan de rand van het nieuwe centrum van Quito, met grote, schone kamers en gerund door een enorm vriendelijke en behulpzame familie. Het plan was om vanuit Quito een aantal dagtochten te gaan doen naar omliggende dorpen en attracties, maar daar kwam de eerste dagen niet gek veel van omdat Maaike op de valreep nog even een fijne bacterie had opgelopen - gelukkig na de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal, die we samen met Niels en Charlotte (en nog een hele groep Nederlanders) hebben gekeken in een bar in Quito - wat een wedstrijd! Maar goed, o.a. de trip naar de Cotopaxi hebben we dus moeten laten schieten vanwege Maaike's gesteldheid, maar ach, het is niet alsof we geen andere vulkanen hebben gezien de afgelopen 6 maanden...

Na 2 dagen in bed voelde Maaike zich woensdag wel weer goed, dus besloten we om samen met Niels en Charlotte naar de evenaar te gaan. Met de lokale bus tot aan Mitad del Mundo, een klein nietszeggend dorpje waar de evenaar doorheen loopt. In de 16e eeuw heeft een Franse expeditie hier de plaats van de evenaar bepaald, en op die plek staat nu een groot monument. Met de uitvinding van GPS werd echter ook meteen de correcte plek van de evenaar bepaald, zo'n 200 meter verderop (die Fransen zaten zeker nog met die 1-4 in hun hoofd!), en op die plek staat nu een leuk klein museum waar je wat meer te weten kunt komen over de omgeving, de tradities, levenswijze en geschiedenis van de lokale bevolking en waar je een aantal experimenten op de evenaar kunt uitvoeren. In al onze enthousiasme eerst binnengestapt bij een ander klein museum met bijna dezelfde naam, waar we door een behoorlijk bevlogen man met dwingende ogen in onverstaanbaar Engels ongevraagd werden getrakteerd op een heel verhaal met als overheersende boodschap dat we de wereld al eeuwenlang verkeerd op wereldkaarten afdrukken omdat de evenaar van noord naar zuid moet lopen op elke kaart (want pas dan is iedereen in balans, net als een weegschaal, de evenaar is immers het midden, en het midden betekent gelijkheid en vrede, dus als je de wereldkaart draait is er geen oorlog meer, zoiets - of het kwam door z'n Engels).

Na deze brainwash-sessie uiteindelijk het goede museum gevonden, waar we erg hebben gelachen bij het doen van de verschillende experimenten - omdat precies op de evenaar krachten elkaar opheffen kan je een ei op een spijker laten balanceren, is het erg moeilijk om met je ogen dicht in een rechte lijn over de evenaar te lopen (en nee, het was ochtend en we hadden nog niet geborreld) en ben je een stuk minder sterk op de evenaar (en: je weegt een kilo minder!). Vervolgens werden we door onze vriendelijke gids (die die kilo minder op de evenaar overigens wel kon gebruiken) meegenomen naar een gedeelte van het museum waar ze allerlei lokale dieren (spinnen, slangen, etc.) op sterk water hadden, en waar we werden ingewijd in de edele kunst van het 'volgens aloud gebruik het hoofd van je vijand afsnijden en dat vervolgens in een pan met lokale soep laten krimpen tot het formaat van een sleutelhanger'.

Ik weet niet of deze demonstratie heeft meegespeeld, maar waarschijnlijk was het een combinatie van de warmte, de hoogte en het feit dat Maaike de afgelopen dagen nauwelijks iets gegeten had dat ze besloot dat dit een mooi moment was om haar ogen even dicht te doen en een klein tukje te doen. Terwijl ze nog stond. Gelukkig stond ik naast haar en kon ze nog net uitbrengen dat ze zich ineens heel raar voelde, zodat ik haar op kon vangen toen ze flauwviel. 10 seconden later kwam ze weer bij op de bank van de eigenaar van het museum. De dochter des huizes was gelukkig heel vriendelijk en sprak goed Engels. Ze wist ons te vertellen dat ze dit veel vaker had gezien bij toeristen, dat Maaike waarschijnlijk een darm-bacterie had en dat ze (ondanks alle ORS die ik haar de afgelopen dagen had gevoerd) te weinig voedingsstoffen (en dus energie) in haar lichaam had. Gelukkig beschikte deze vriendelijke Ecuadoriaanse ook over een heuse thuis-apotheek en gaf ze Maaike meteen een pil van een antibiotica kuurtje om van die bacterie af te komen. Na een kopje soep, een glas cola en de naam van de medicijnen (gewoon af te halen bij een willekeurige drogist) zette ze ons ook nog met de auto af in Quito, vlakbij ons hotel. De volgende dag zouden we met Niels en Charlotte naar de Cotopaxi gaan, maar dat hebben we dus maar even laten schieten. Gelukkig sloegen de medicijnen snel aan en voelde Maaike zich donderdag aan het eind van de dag al weer een stukje beter. En maar goed ook, want vrijdag moesten we weer paraat staan in de kroeg om Nederland met 4-1 van Frankrijk te zien winnen (gebeurde dit alleen in Quito??).

Zaterdag vertrokken we met Niels en Charlotte, een Fins gezin (ouders en 2 tienerdochters) en onze gids Carlos (tevens eigenaar van het hostel) naar de markt in Otavalo - de grootste handicraft-markt van heel Zuid-Amerika. Veel te veel crap, eehh..., souvenirs gekocht, vervolgens nog wat gewandeld langs een mooi kratermeer in de omgeving en de dag afgesloten met een bezoekje aan Cotacachi, een dorpje dat alleen maar bestaat uit winkeltjes die goeie kwaliteit leren jassen, tassen, laarzen etc. verkopen. Na enig speurwerk een mooie leren tas voor Maaike gekocht (en een strakke bruin-leren Speedo voor Niels). Zaterdagavond afscheidsetentje met Niels en Charlotte, die de dag erna zouden vertrekken naar de Ecuadoriaanse kust voor de nodige strand- en walvishaaienpret. Die avond voor de derde keer die week gegeten bij Siga de la vaca (gepromoot door ons hostel - en terecht!), waar ze het voor elkaar krijgen om een steak te bereiden die niet onderdoet voor de heerlijke steaks die we in Argentinie hebben gegeten!

Zondagochtend afscheid genomen van Niels en Charlotte en toen nog even wat van Quito gezien - de oude stad, een hoop kerken, en de hele stad zelf vanaf een uitzichtpunt waar je eerst per kabelbaan naar toe gaat (Teleferico) - erg mooi. Vervolgens naar een shoppingmall met een grote bioscoop om naar Sex and the City te gaan, een must voor Maaike. En aangezien ik hier toch niet gezien zou worden door bekenden, durfde ik het wel aan om mee te gaan. Helaas werd ik wel gespot - door Niels! Zij waren diezelfde ochtend op het busstation in Quito beroofd van 1 van hun kleine rugzakken en moesten dus nog een dag langer in Quito blijven om aangifte te doen. Gelukkig geen camera, geld of paspoort in de gestolen tas, maar wel een erg vervelende ervaring. Charlotte troostte zich met de gedachte dat ze nu in ieder geval voor de 2e keer naar Sex and the City kon, zodat ik naast 2 snotterende vrouwen in de bioscoop zat (Niels had de film al gezien (.....) en vond 2 keer wel wat teveel van het goede - bovendien zat er een sportbar in het winkelcentrum waar ze Tsjechie-Turkije uitzonden). Na de bioscoop nog even langs de Mango om een strandjurkje voor Maaike te kopen, en toen weer terug naar het hostel. 's Avonds hadden we afgesproken met Vicky, een Engels meisje dat met ons op de Encantada zat, en vanwege het busstation-incident hebben we gezellig met z'n 5-en gegeten in een tapasbar. Veel te veel wijn gedronken (je betaalde een vast bedrag (USD 15) en dan waren alle tapas en alle wijnen inbegrepen - moet je natuurlijk nooit doen bij 4 Nederlanders en een Engelse...) en vervolgens teruggewaggeld naar het hostel. Voor de tweede keer afscheid genomen van Niels en Charlotte, omdat wij de volgende ochtend om 6 uur 's ochtends naar het vliegveld moesten. Overbodig om te vermelden dat ik me wel eens beter heb gevoeld op een vliegveld, maar gelukkig verliep onze vlucht voorspoedig en landden we in het begin van de middag op Bonaire!

Erg leuk om weer Nederlandse kranten te lezen in het vliegtuig en om weer met KLM te vliegen! En natuurlijk Bonaire - dat is eigenlijk al een beetje thuiskomen voor ons. De temperatuur is heerlijk, de zon schijnt, er staat een lekker windje en het huis wordt elke keer dat we er komen weer leuker - nieuwe foto's, nieuwe kleuren, leuk! Een prima plek om ons langzaam maar zeker weer voor te bereiden op het dagelijks leven in Nederland........