Het zit er nu echt bijna op, helaas!Na 10dagen zon, zee, duiken, snorkelen, chillen, lezen, bbq-en, roseetjes en Amstel Bright drinken en voorzichtigacclimatiseren, vertrekken wemorgenochtend naar Flamingo Airport voor onze vlucht naar Amsterdam, naar huis. Raar om te bedenken dat we na 6 maanden echt weer naar huis gaan. Met de brilliance of hindsight (en met een hele grote zak extra geld) hadden we misschien nog wel een half jaartje langer weg willen blijven...Er valt nog zoveel te zien!Hoe meer we zien en hoe meermensen we ontmoeten, hoe langer ons lijstje van nog te bezoeken plaatsen en landen wordt. 6 mnd of een jaar... we zijn iig weggegaan, endatblijft een enorm goede beslissing!

Het was fantastisch, we kunnenniet anders zeggen. We hebben de meest mooie dingen gezien, samen, en na 6 maanden vinden we elkaar ook nog steeds leuk. Het reizen zelf is ook niet gaan vervelen, we konden nog steeds enthousiast worden van vrouwtjes met bolhoed en vlecht (Maaike dan), lama's, vulkanen (al weet ik niet zeker of ik nog gek veel vulkanenwil beklimmen in m'n leven....) etc etc.

Uiteraardis het reizen en het 24-uur per dag op elkaars lip zitten niet alleen maar een aaneenschakeling van hoogtepunten: je slaaptsoms in hele ranzige hostels, zit in vieze, gevaarlijke bussen, ontmoet soms hele irritantemede-reizigers, loopt met je tas door de zeikende regen op zoek naar een slaapplaatsenvalt af en toe ten prooi aan de overal op de loer liggende reizigersdiarree. Dat is nergens leuk, maar zeker niet ineen piepkleine kamer in een ranzig hostel waar de muren van karton zijn.

En wat doe je als je nietaan de voet van een enorme gletsjer, op de top van een waanzinnige tempel of tussen de lavastromen op een actieve vulkaan staat? Goeie kans dat je dan in de bus zit. We hebben de uren niet geteld, maar om een indruk te geven: wehebben bijvoorbeeld het hele stuk van het zuiden van Patagonie tot aan Lima in Peru per bus gereisd (hemelsbreed zo'n 4.500 km)! Soms erg luxe in 'cama' of zelfs 'super-cama' (waar je beter zit dan business class in het vliegtuig -enorme leren stoelen die helemaal horizontaal kunnen en zo veranderen in een volwaardig bed, terwijlje continue maaltijden, snacks, champagne en wijn geserveerd krijgt), soms heeeeeel basic in 'chicken'of 'super-chicken'(waar de stoelenvies, versleten en verschrikkelijk ongemakkelijk zijn, de buschauffeur bewust elke verharde weg lijkt te mijden, de ramenniet open kunnen als het buiten heet is maar niet dichtkunnen als het buiten koud is of regent, en de localsvanwege gebrek aan het begrip dat wij 'persoonlijke ruimte' noemen op je schoot komen zitten of in je kielzog komen staan met al hun dieren, kinderen, etenswaren enaparte geuren).

Verder hebben we heel veel gelezen, muziek geluisterd, gefotografeerd (> 6.000 foto's, succes met bekijken!),gepraat (met elkaar, locals en andere reizigers), gekaart, gezwegen en om ons heen gekeken (en deze skills natuurlijk ook tot in perfectie geoefendtijdens de busreizen). Helemaal niets hoeven. Geen werk, geen stress, geen verplichtingen -onzeenige zorgwas waarwe die avondzouden gaanslapen (wat eigenlijk geen echte zorgwas want als we geen zin haddenom door te reizen, bleven wegewoonop dezelfde plek) en waar we zouden gaan eten. Hoe vaak zitten we in NL nou bijvoorbeeld gewoon eens een hele middag te kaarten met mensen die je net 1 dag kent? Of 's ochtends lekker beginnen aan een boek, dat je dan 's avonds uit hebt omdat je de hele dag ongestoord hebt kunnen lezen.

Natuurlijk houdt het een keer op. En teruggaan naar huis heeft ook z'n leuke kanten: jullieweer zien, terug in ons eigen huis, Amsterdam, sporten.Bovendien isreizen misschien alleen echtleuk als je het af kunt zetten tegen iets anders- werken bijvoorbeeld. Alleen dan besef je pas echt hoe uniek het is wat we aan het doen waren. Of dit is gewoon allemaal wishfull thinking om de overgang voor onszelf wat soepeler te maken.....

Die overgang is overigens al begonnen - na 10 dagen Bonaire zijn we al weer wat meer gewend aanNederlanders omons heen, Nederlandse producten in de supermarkt (pindakaas!), NLse radio etc etc. We moeten ons dan af en toe ook blijven realiseren dat we niet op vakantie zijn op Bonaire, maar dat dit de afsluiting is van een half jaar reizen doorMidden- en Zuid-Amerika!

Wat we zeker niet zullen gaan missen:
- ranzige hostels;
- het gevoel dat je altijd en overal gewoon een wandelende zak geld blijft;
- de geur van dood vlees op lokale indoor-markten;
- de kijk-mij-eens-een-echte-backpacker-zijn reiziger;
-witbrood met jam als ontbijt;
- autoalarmen die de hele dag door afgaan met exact dezelfde tune in heel Midden- en Zuid-Amerika (hoe bedenk je 't);
- overvolle bussenvol rochelende en stinkende mensen;
- opdringerige schoenenpoetsers;
- Simon & Garfunkel, Eric Clapton, Titanic-theme song en nog veel meer, maar dan gecoverd dooreen panfluit;
- na een lange busreis in het donker met al je spullen aankomen op een dodgy-busstation in the middle of nowhere;
- ondergoeddat op mysterieuze wijze verdwijnt tijdens de was;
- krimpende backpacks (hoe komt het anders dat het inpakken van je tas steeds lastiger gaat?);en
- septics en crusties.

Wat we enorm zullen gaan missen:
- liggend in een hangmat met een biertje in je hand naar de zonsondergang kijken;
- de steaks in Argentinie;
- de traditionele klederdracht in de verschillende dorpen;
- helemaal niets 'moeten';
- leuke mensen ontmoeten en daar een tijdje mee optrekken;
- wandelen - 'trekkings' noemen we dat tegenwoordig - door de meest fantastische landschappen zonder ook maar iemand tegen te komen;
- slapen in schitterende hostels op schitterende plekken;
- gewoon met je huis op je rug wel zien waar je terechtkomt - de ultieme vrijheid;
- heerlijk eten en drinken voor absurd lage prijzen; en
- stiekum eigenlijk ook het hele andere lijstje...

Leuk dat jullie hebben meegelezen - wij staan vrijdagochtend om 5 uur op Schiphol, dus we zien jullie allemaal daar wel!