Bonaire - morgen weer naar huis

Het zit er nu echt bijna op, helaas!Na 10dagen zon, zee, duiken, snorkelen, chillen, lezen, bbq-en, roseetjes en Amstel Bright drinken en voorzichtigacclimatiseren, vertrekken wemorgenochtend naar Flamingo Airport voor onze vlucht naar Amsterdam, naar huis. Raar om te bedenken dat we na 6 maanden echt weer naar huis gaan. Met de brilliance of hindsight (en met een hele grote zak extra geld) hadden we misschien nog wel een half jaartje langer weg willen blijven...Er valt nog zoveel te zien!Hoe meer we zien en hoe meermensen we ontmoeten, hoe langer ons lijstje van nog te bezoeken plaatsen en landen wordt. 6 mnd of een jaar... we zijn iig weggegaan, endatblijft een enorm goede beslissing!

Het was fantastisch, we kunnenniet anders zeggen. We hebben de meest mooie dingen gezien, samen, en na 6 maanden vinden we elkaar ook nog steeds leuk. Het reizen zelf is ook niet gaan vervelen, we konden nog steeds enthousiast worden van vrouwtjes met bolhoed en vlecht (Maaike dan), lama's, vulkanen (al weet ik niet zeker of ik nog gek veel vulkanenwil beklimmen in m'n leven....) etc etc.

Uiteraardis het reizen en het 24-uur per dag op elkaars lip zitten niet alleen maar een aaneenschakeling van hoogtepunten: je slaaptsoms in hele ranzige hostels, zit in vieze, gevaarlijke bussen, ontmoet soms hele irritantemede-reizigers, loopt met je tas door de zeikende regen op zoek naar een slaapplaatsenvalt af en toe ten prooi aan de overal op de loer liggende reizigersdiarree. Dat is nergens leuk, maar zeker niet ineen piepkleine kamer in een ranzig hostel waar de muren van karton zijn.

En wat doe je als je nietaan de voet van een enorme gletsjer, op de top van een waanzinnige tempel of tussen de lavastromen op een actieve vulkaan staat? Goeie kans dat je dan in de bus zit. We hebben de uren niet geteld, maar om een indruk te geven: wehebben bijvoorbeeld het hele stuk van het zuiden van Patagonie tot aan Lima in Peru per bus gereisd (hemelsbreed zo'n 4.500 km)! Soms erg luxe in 'cama' of zelfs 'super-cama' (waar je beter zit dan business class in het vliegtuig -enorme leren stoelen die helemaal horizontaal kunnen en zo veranderen in een volwaardig bed, terwijlje continue maaltijden, snacks, champagne en wijn geserveerd krijgt), soms heeeeeel basic in 'chicken'of 'super-chicken'(waar de stoelenvies, versleten en verschrikkelijk ongemakkelijk zijn, de buschauffeur bewust elke verharde weg lijkt te mijden, de ramenniet open kunnen als het buiten heet is maar niet dichtkunnen als het buiten koud is of regent, en de localsvanwege gebrek aan het begrip dat wij 'persoonlijke ruimte' noemen op je schoot komen zitten of in je kielzog komen staan met al hun dieren, kinderen, etenswaren enaparte geuren).

Verder hebben we heel veel gelezen, muziek geluisterd, gefotografeerd (> 6.000 foto's, succes met bekijken!),gepraat (met elkaar, locals en andere reizigers), gekaart, gezwegen en om ons heen gekeken (en deze skills natuurlijk ook tot in perfectie geoefendtijdens de busreizen). Helemaal niets hoeven. Geen werk, geen stress, geen verplichtingen -onzeenige zorgwas waarwe die avondzouden gaanslapen (wat eigenlijk geen echte zorgwas want als we geen zin haddenom door te reizen, bleven wegewoonop dezelfde plek) en waar we zouden gaan eten. Hoe vaak zitten we in NL nou bijvoorbeeld gewoon eens een hele middag te kaarten met mensen die je net 1 dag kent? Of 's ochtends lekker beginnen aan een boek, dat je dan 's avonds uit hebt omdat je de hele dag ongestoord hebt kunnen lezen.

Natuurlijk houdt het een keer op. En teruggaan naar huis heeft ook z'n leuke kanten: jullieweer zien, terug in ons eigen huis, Amsterdam, sporten.Bovendien isreizen misschien alleen echtleuk als je het af kunt zetten tegen iets anders- werken bijvoorbeeld. Alleen dan besef je pas echt hoe uniek het is wat we aan het doen waren. Of dit is gewoon allemaal wishfull thinking om de overgang voor onszelf wat soepeler te maken.....

Die overgang is overigens al begonnen - na 10 dagen Bonaire zijn we al weer wat meer gewend aanNederlanders omons heen, Nederlandse producten in de supermarkt (pindakaas!), NLse radio etc etc. We moeten ons dan af en toe ook blijven realiseren dat we niet op vakantie zijn op Bonaire, maar dat dit de afsluiting is van een half jaar reizen doorMidden- en Zuid-Amerika!

Wat we zeker niet zullen gaan missen:
- ranzige hostels;
- het gevoel dat je altijd en overal gewoon een wandelende zak geld blijft;
- de geur van dood vlees op lokale indoor-markten;
- de kijk-mij-eens-een-echte-backpacker-zijn reiziger;
-witbrood met jam als ontbijt;
- autoalarmen die de hele dag door afgaan met exact dezelfde tune in heel Midden- en Zuid-Amerika (hoe bedenk je 't);
- overvolle bussenvol rochelende en stinkende mensen;
- opdringerige schoenenpoetsers;
- Simon & Garfunkel, Eric Clapton, Titanic-theme song en nog veel meer, maar dan gecoverd dooreen panfluit;
- na een lange busreis in het donker met al je spullen aankomen op een dodgy-busstation in the middle of nowhere;
- ondergoeddat op mysterieuze wijze verdwijnt tijdens de was;
- krimpende backpacks (hoe komt het anders dat het inpakken van je tas steeds lastiger gaat?);en
- septics en crusties.

Wat we enorm zullen gaan missen:
- liggend in een hangmat met een biertje in je hand naar de zonsondergang kijken;
- de steaks in Argentinie;
- de traditionele klederdracht in de verschillende dorpen;
- helemaal niets 'moeten';
- leuke mensen ontmoeten en daar een tijdje mee optrekken;
- wandelen - 'trekkings' noemen we dat tegenwoordig - door de meest fantastische landschappen zonder ook maar iemand tegen te komen;
- slapen in schitterende hostels op schitterende plekken;
- gewoon met je huis op je rug wel zien waar je terechtkomt - de ultieme vrijheid;
- heerlijk eten en drinken voor absurd lage prijzen; en
- stiekum eigenlijk ook het hele andere lijstje...

Leuk dat jullie hebben meegelezen - wij staan vrijdagochtend om 5 uur op Schiphol, dus we zien jullie allemaal daar wel!

Ecuador - Quito en omgeving

Het zit er al weer bijna op, helaas. Na de Galapagos hebben we nog een week in Quito gezeten, en gisteren zijn we aangekomen op het voor ons zo vertrouwde Bonaire, om nog een week te genieten van de zon en de zee.

Quito was leuk, en voor mij een feest van herkenning van 4 jaar geleden (jep, de No Bar is er nog steeds!). Hostel Travellers Inn bleek een uitstekende keuze - aan de rand van het nieuwe centrum van Quito, met grote, schone kamers en gerund door een enorm vriendelijke en behulpzame familie. Het plan was om vanuit Quito een aantal dagtochten te gaan doen naar omliggende dorpen en attracties, maar daar kwam de eerste dagen niet gek veel van omdat Maaike op de valreep nog even een fijne bacterie had opgelopen - gelukkig na de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal, die we samen met Niels en Charlotte (en nog een hele groep Nederlanders) hebben gekeken in een bar in Quito - wat een wedstrijd! Maar goed, o.a. de trip naar de Cotopaxi hebben we dus moeten laten schieten vanwege Maaike's gesteldheid, maar ach, het is niet alsof we geen andere vulkanen hebben gezien de afgelopen 6 maanden...

Na 2 dagen in bed voelde Maaike zich woensdag wel weer goed, dus besloten we om samen met Niels en Charlotte naar de evenaar te gaan. Met de lokale bus tot aan Mitad del Mundo, een klein nietszeggend dorpje waar de evenaar doorheen loopt. In de 16e eeuw heeft een Franse expeditie hier de plaats van de evenaar bepaald, en op die plek staat nu een groot monument. Met de uitvinding van GPS werd echter ook meteen de correcte plek van de evenaar bepaald, zo'n 200 meter verderop (die Fransen zaten zeker nog met die 1-4 in hun hoofd!), en op die plek staat nu een leuk klein museum waar je wat meer te weten kunt komen over de omgeving, de tradities, levenswijze en geschiedenis van de lokale bevolking en waar je een aantal experimenten op de evenaar kunt uitvoeren. In al onze enthousiasme eerst binnengestapt bij een ander klein museum met bijna dezelfde naam, waar we door een behoorlijk bevlogen man met dwingende ogen in onverstaanbaar Engels ongevraagd werden getrakteerd op een heel verhaal met als overheersende boodschap dat we de wereld al eeuwenlang verkeerd op wereldkaarten afdrukken omdat de evenaar van noord naar zuid moet lopen op elke kaart (want pas dan is iedereen in balans, net als een weegschaal, de evenaar is immers het midden, en het midden betekent gelijkheid en vrede, dus als je de wereldkaart draait is er geen oorlog meer, zoiets - of het kwam door z'n Engels).

Na deze brainwash-sessie uiteindelijk het goede museum gevonden, waar we erg hebben gelachen bij het doen van de verschillende experimenten - omdat precies op de evenaar krachten elkaar opheffen kan je een ei op een spijker laten balanceren, is het erg moeilijk om met je ogen dicht in een rechte lijn over de evenaar te lopen (en nee, het was ochtend en we hadden nog niet geborreld) en ben je een stuk minder sterk op de evenaar (en: je weegt een kilo minder!). Vervolgens werden we door onze vriendelijke gids (die die kilo minder op de evenaar overigens wel kon gebruiken) meegenomen naar een gedeelte van het museum waar ze allerlei lokale dieren (spinnen, slangen, etc.) op sterk water hadden, en waar we werden ingewijd in de edele kunst van het 'volgens aloud gebruik het hoofd van je vijand afsnijden en dat vervolgens in een pan met lokale soep laten krimpen tot het formaat van een sleutelhanger'.

Ik weet niet of deze demonstratie heeft meegespeeld, maar waarschijnlijk was het een combinatie van de warmte, de hoogte en het feit dat Maaike de afgelopen dagen nauwelijks iets gegeten had dat ze besloot dat dit een mooi moment was om haar ogen even dicht te doen en een klein tukje te doen. Terwijl ze nog stond. Gelukkig stond ik naast haar en kon ze nog net uitbrengen dat ze zich ineens heel raar voelde, zodat ik haar op kon vangen toen ze flauwviel. 10 seconden later kwam ze weer bij op de bank van de eigenaar van het museum. De dochter des huizes was gelukkig heel vriendelijk en sprak goed Engels. Ze wist ons te vertellen dat ze dit veel vaker had gezien bij toeristen, dat Maaike waarschijnlijk een darm-bacterie had en dat ze (ondanks alle ORS die ik haar de afgelopen dagen had gevoerd) te weinig voedingsstoffen (en dus energie) in haar lichaam had. Gelukkig beschikte deze vriendelijke Ecuadoriaanse ook over een heuse thuis-apotheek en gaf ze Maaike meteen een pil van een antibiotica kuurtje om van die bacterie af te komen. Na een kopje soep, een glas cola en de naam van de medicijnen (gewoon af te halen bij een willekeurige drogist) zette ze ons ook nog met de auto af in Quito, vlakbij ons hotel. De volgende dag zouden we met Niels en Charlotte naar de Cotopaxi gaan, maar dat hebben we dus maar even laten schieten. Gelukkig sloegen de medicijnen snel aan en voelde Maaike zich donderdag aan het eind van de dag al weer een stukje beter. En maar goed ook, want vrijdag moesten we weer paraat staan in de kroeg om Nederland met 4-1 van Frankrijk te zien winnen (gebeurde dit alleen in Quito??).

Zaterdag vertrokken we met Niels en Charlotte, een Fins gezin (ouders en 2 tienerdochters) en onze gids Carlos (tevens eigenaar van het hostel) naar de markt in Otavalo - de grootste handicraft-markt van heel Zuid-Amerika. Veel te veel crap, eehh..., souvenirs gekocht, vervolgens nog wat gewandeld langs een mooi kratermeer in de omgeving en de dag afgesloten met een bezoekje aan Cotacachi, een dorpje dat alleen maar bestaat uit winkeltjes die goeie kwaliteit leren jassen, tassen, laarzen etc. verkopen. Na enig speurwerk een mooie leren tas voor Maaike gekocht (en een strakke bruin-leren Speedo voor Niels). Zaterdagavond afscheidsetentje met Niels en Charlotte, die de dag erna zouden vertrekken naar de Ecuadoriaanse kust voor de nodige strand- en walvishaaienpret. Die avond voor de derde keer die week gegeten bij Siga de la vaca (gepromoot door ons hostel - en terecht!), waar ze het voor elkaar krijgen om een steak te bereiden die niet onderdoet voor de heerlijke steaks die we in Argentinie hebben gegeten!

Zondagochtend afscheid genomen van Niels en Charlotte en toen nog even wat van Quito gezien - de oude stad, een hoop kerken, en de hele stad zelf vanaf een uitzichtpunt waar je eerst per kabelbaan naar toe gaat (Teleferico) - erg mooi. Vervolgens naar een shoppingmall met een grote bioscoop om naar Sex and the City te gaan, een must voor Maaike. En aangezien ik hier toch niet gezien zou worden door bekenden, durfde ik het wel aan om mee te gaan. Helaas werd ik wel gespot - door Niels! Zij waren diezelfde ochtend op het busstation in Quito beroofd van 1 van hun kleine rugzakken en moesten dus nog een dag langer in Quito blijven om aangifte te doen. Gelukkig geen camera, geld of paspoort in de gestolen tas, maar wel een erg vervelende ervaring. Charlotte troostte zich met de gedachte dat ze nu in ieder geval voor de 2e keer naar Sex and the City kon, zodat ik naast 2 snotterende vrouwen in de bioscoop zat (Niels had de film al gezien (.....) en vond 2 keer wel wat teveel van het goede - bovendien zat er een sportbar in het winkelcentrum waar ze Tsjechie-Turkije uitzonden). Na de bioscoop nog even langs de Mango om een strandjurkje voor Maaike te kopen, en toen weer terug naar het hostel. 's Avonds hadden we afgesproken met Vicky, een Engels meisje dat met ons op de Encantada zat, en vanwege het busstation-incident hebben we gezellig met z'n 5-en gegeten in een tapasbar. Veel te veel wijn gedronken (je betaalde een vast bedrag (USD 15) en dan waren alle tapas en alle wijnen inbegrepen - moet je natuurlijk nooit doen bij 4 Nederlanders en een Engelse...) en vervolgens teruggewaggeld naar het hostel. Voor de tweede keer afscheid genomen van Niels en Charlotte, omdat wij de volgende ochtend om 6 uur 's ochtends naar het vliegveld moesten. Overbodig om te vermelden dat ik me wel eens beter heb gevoeld op een vliegveld, maar gelukkig verliep onze vlucht voorspoedig en landden we in het begin van de middag op Bonaire!

Erg leuk om weer Nederlandse kranten te lezen in het vliegtuig en om weer met KLM te vliegen! En natuurlijk Bonaire - dat is eigenlijk al een beetje thuiskomen voor ons. De temperatuur is heerlijk, de zon schijnt, er staat een lekker windje en het huis wordt elke keer dat we er komen weer leuker - nieuwe foto's, nieuwe kleuren, leuk! Een prima plek om ons langzaam maar zeker weer voor te bereiden op het dagelijks leven in Nederland........

Ecuador - Galapagos

Hola, daar zijn we weer! We zitten een behoorlijk stukje noordelijker sinds ons laatste berichtje, in Quito welteverstaan.
Ok, waar waren we gebleven... De Galapagos!! 4 maanden geleden geboekt via reisbureau happygringo en nu was het dan eindelijk zover.. Eerst van Lima naar Guayaquil gevlogen, nachtje gebleven en toen woensdag vanuit Guayaquil met AeroGal naar Baltra gevlogen.
De Galapagos- eilandenliggen ter hoogte van de evenaar bijna 1.000 kmuit de kust van Ecuador en behoren staatskundig tot dit land. Door de afgelegen liggingzijn de eilandenmaar zeer spaarzaam door dieren vanaf het vasteland gekoloniseerd, waarbij de dieren die in de loop der tijd nu en dan verspreid arriveerden verder onafhankelijk van hun soortgenoten op het vasteland zijn geevolueerd.Hierdoor zijneen aantal bijzonderedingen ontstaan: een aantal vogels verloor het vermogen tot vliegen, zeeleguanen ontwikkelden aanpassingen om onder water te kunnen zwemmen, en de landschildpadden groeiden tot enorme omvang uit.

In het vliegtuig zaten we toevallig naast Vicky (Engelse, 32), één van de andere 10 passagiers op onze boot, de Encantada. Op Baltra aangekomen was het wel even wennen om al die andere honderden toeristen te zien die met grote naamstickers en/of buttons op hun shirt op zoek gingen naar hun gids. Demonstratief hebben wij onze naamstickers in onze rugtas laten zitten.Ons groepje(behalve Vicky nog een gezin uit de VS en een Canadees/Amerikaans gezin) was prima. Na aankomst zijn we in een bus en boot gestapt naar het eiland Santa Cruz waar het Charles Darwin Station is. Interessant om wat achtergrond info te lezen en de vele schildpadden te bekijken die daar in een soort dierentuin omdestation heen zitten. De schildpadden waren echt enorm in omvang (en oud ook, sommigen waren al meer dan 100 jaar) en trekken zich helemaal niets aan van de fotograferende toeristen die om ze heen staan. De meest beroemde schildpad hier is Lonesome George, de enige nog levende schildpad in zijn soort. Hij is zo'n 80 jaar oud en na zijn dood zal zijn ras zijn uitgestorven. Hij leeft wel met 2 vrouwtjes, Georgina en Georgette(ander ras) maar kan zich niet echt interesseren voor wat 'turtle loving'. Helaas waren we rond de middag bij het DarwinStation en lag George ergens in de schaduw in de struiken, we hebben hem dus niet gezien.

's Avonds om een uurtje of 18.00 konden we aan boord van de Encantada, een rode twee-master. Onze cabin was piepklein maar prima enzelfs met een eigen badkamertje met genoeg heet water om één keer per dag te kunnen douchen. Nadat we kennis hadden gemaakt met de 6-koppige bemanning en de gids, Juan, konden we gaan eten. Ik was vergeten om een tabletje te nemen tegen zeeziekte dus van die eerste maaltijd heb ik niet zoveel meegekregen. 's Nachts hebben we de eerste etappe afgelegd richting eiland Floreana, 8 uur varen vanaf Sta Cruz. Zelfs met een pilletje achter de kiezen was dat wel even wennen- we hebben behoorlijk liggenschommelen in ons bedje. Gerben had echter nergens last van.

Dag 2, 06.00 uur op en na het ontbijt zijn we in de dinky gestapt (de zodiac) om te gaan snorkelen in een baai bij Floreana. Onderweg naar de baai passeerden we al de eerste zeeleeuwen die lagen te zonnen op de rotsen, pinguins (?) en de bluefooted booby - zie foto's. En toen we eenmaal in het water lagen, kwamen 2 zeeleeuwen ook gezellig het water in om met ons te spelen, echt fantastisch. Ook nog een mini- haai gezien van bijna een meter. Daarna hebben we 2 kaarten gepost in de ' brievenbus' op het eiland. De bedoeling is dat de kaarten worden opgepikt door landgenoten en dat dezepersonen de kaarten persoonlijk afleveren op het genoemde adres -geen kaarten uit Amsterdam.

Voor lunch weer aan boord van de Encantada en 's middags nog een keer gesnorkeld, nu bij de Devil's Crown - de mooiste snorkeltrip ooit! Galapagoshaaien van wel 3 mtr lang, zeeleeuwen die nieuwsgierig met ons meespeelden, roggen etc etc.
's Nachts weer lekker liggen schommelen en toen waren we op dag 3 bij het eiland Española. Een wandeling gemaakt na het ontbijt over het eiland waar weer honderden zeeleeuwen lagen te relaxen op het strand. Op de rotsen lagen de zwarte zeeleguanen (deze komen alleen op de Galapagos voor) op te warmen in het zonnetje. Het is echt zo bijzonder dat geen van deze beesten bang zijn voor mensen en dat we dus op een afstand van een meter foto's hebben kunnen maken.
Een paar honderd meter verder het land in zaten tientallen vrouwtjes- albatrossen op hun nest te broeden, terwijl weer een stukje verder een soort natuurlijke runway voor mannetjes- albatrossen was aangelegd - deze beesten gaan op zoek naar eten maar zijn zo zwaar dat ze een waggel- aanloop van een paar honder meter nodig hebben voor ze van een klif springen en zo de lucht in kunnen vliegen, erg grappig om te zien.
's Middags hebben we gerelaxed op Gardner Beach - een wit zandstrand waar weer honderden zeeleeuwen lagen te zonnebaden - we vallen inmiddels in herhaling.

Dag 3 op 4 liggen we in een baai en kunnen we heerlijk slapen. Wijzitten in cabin 6 en slapen zo ongeveer op de motor dus de nachten dat we varen, slapen we niet echt geweldig. Dag 4 varen we overdag en liggen wij met z'n allen heerlijk op het voordek in het zonnetje. De gids staat op de uitkijk voor orka's, walvissen ed en wij lezen een boekje. Het leven is zwaar op de Encantada. Er worden helaas geen grote vissen gespot - het is eigenlijk nog te vroeg in het seizoen - wel dolfijnen, ook leuk.
's Middags liggen we in een baai in Las Lobos, bij het eiland San Cristobal. Na een hele dag bakken, plonzen we met z'n allen vanaf de boot het turquoize water in. Tijdens het snorkelen in de baai zwemmen we een eind op met een enorme schildpad. Later in de middag gaan we met de dinky aan land en worden we opgeschrikt door een ruim 2 mtr groot gestalte dat een vis naast de boot probeert te vangen, ai een black tip - haai. We zien de vin nog een paar keer om de boot cirkelen. Volgens de gids hebben de haaien op de Galapagos zoveel te eten (schildpadden, roggen etc etc) dat ze eigenlijk nooit mensen aanvallen. Ok dan. Maar goed dat we die haai nog niet gezien hadden toen we zo enthousiast van de boot afsprongen eerder die middag.

Dag 5 is alweer onze laatste dag. Voor het ontbijt gaan we nog één keer aan wal bij het eiland Seymour met de dinky om weer heel veel vogels en zeeleeuwen te spotten. Om 09.00 uur worden we gedropt bij Baltra om om 12.00 uur de vlucht te nemen naar Quito via Guayaquil. We hebben 5 topdagen gehad dus op de Galapagos! Zondagavond zijn we aangekomen in Quito en hebben we ingecheckt in de Travelers Inn en samen met Niels en Charlotte, die inmiddels ook in Quito zijn aangekomen, een hapje gegeten. Onze laatste week in Zuid- Amerika is inmiddels ingegaan, raar hoor. Maandag stappen we al op het vliegtuig naar Bonaire voor de broodnodige (?) stranddagen.
Deze week gaan we het lekker rustig aan doen, geen lange busritten meer voor onsmaar wat dagtripjes vanuit Quito naar de evenaar, Cotopaxi, de markt in Otavalo en natuurlijkplannen we dat om de speeldagen van Oranje heen.3-0 allemachtig!!

Ons volgende berichtje waarschijnlijk vanaf Bonaire!!

Ciao!!

Peru - Huaraz

Hola! Wij zijn weer terug in Lima na 5 zeer bijzondere en relaxte dagen in Huaraz. Huaraz ligt op 8 uur reizen per bus buiten Lima en bevindt zich aan de voet van de Cordillera Blanca, Andes hooggebergte. Tijd dus voor ons om weer eens actief te worden. Zoals al geschreven hadden we een kamer geboekt (of we het erg vonden dat dit kosteloos ge-updrade werd naar een eigen cabin met openhaard? Nee, dat vonden we niet erg) in The Lazy Dog Inn met dus echt het voornemen om een dag of 4 stevig te gaan wandelen.Omdat de Inn een half uur buiten Huaraz ligt (op 3.600 mtr) en er in de verste verte niets te bekennen is, is de kamer (of cabin-) prijs incl ontbijt en avondeten. Toen we aankwamen woensdagavond konden we meteen aanschuiven voor een topmaaltijd met verse groente uit de tuin, glaasje wijn en een knisperend haardvuur. We waren de enige gasten dus we hebben gezellig gegeten met Diana- de Canadese eigenaresse en een beetje excentriek- die de Inn samen met haar man en een aantal locals uit de gemeenschap runt. Naast haar rol als gastvrouw is Diana erg actief in deze gemeenschap dmv een NGO.

De volgende dag, toen het licht was, konden we pas goed zien op wat voor unieke plek we waren beland;een fantastischuitzicht op de witte toppen van de Cordillera, een paar idyllische cabins, een sauna (!), paarden, hangmatten... Hmmm, die wandeling kon nog wel even wachten vonden we,eerst moesten we maar eens even die sauna en hangmatten testen. Dag 2 hebben we gewandeld in de Quebrada de Lllaca. Deze wandeling start achter de Inn en klimt flink omhoog naar een hoogte van 4.500 mtr zodat je uitkomt in een vallei die is omringd door de witte pieken van de Cordillera en een grote gletsjer. Wij zijn verwend met knalblauwe gletsjers in Patagonie dus deze bruinige massa viel iets tegen. Deze wandeling van in totaal 7 uur was wel erg gaaf. Onderweg nog gevlucht voor een paar stieren die iets te snel de achtervolging inzetten.

Dag 3 had Diana een boodschappen- en marktdag in Huaraz gepland voor zichzelf. Markten zijn hier altijd een belevenis, dus zijn we gezellig meegegaan. Ook welinteressant om daar nu eens niet alleen als toerist rond te lopen maar daadwerkelijk boodschappen te doen. De vleesafdeling blijft toch het leukst (en ranzigst); koeien- en schapenkoppen, onthoofde geitjes, levende en gevilde cavia´s (cuy: de lokale delicatesse hier in Peru), varkensneuzen etc etc. De foto´s zullen we jullie besparen. Daarna nog langs de bouwmarkt voor wat bakstenen voor de nieuwe put en dag 3 was ook alweer voorbij.

Inmiddels zaten we dus alweer ruim 3 weken in Peru en hadden we zelf die lokale delicatesse - cavia - nog niet geproefd. Op dag 4 had Dianageregeld dat wekonden lunchen bij de familie van één van de meisjes die in de Inn werkt. Rob, de inmiddels enige andere gast (uit de VS), ging ook gezellig mee. Als voorgerecht kregen we een ´sopa de aves´- soep met gevogelte. Het was Rob´s tweede dag in Zuid Amerika dus hij maakte zich nogal zorgen over het water in de soep - wel of niet gekookt - en andere hygienische aspecten vwb het vlees. Na wat wij die dag ervoor op de lokale markt hadden gezien en nain een blik in de keuken van de familie, deelden we deze zorgentoch ook wel een beetje. Over het hoofdgerecht -de cuy- hoefden we ons in ieder geval geen zorgen te maken, die was wel vers; vers uit het hok naast de ´eetkamer´ wel te verstaan. We hebben keurig alles opgegeten - zie foto´s - maar het leukste was eigenlijk om bij een lokale familie thuis uitgenodigd te worden. Een heel bijzondere ervaring.

Gisteravond vertrokken we met tegenzin weer naar Lima. Wat een leuke unieke plek is de Lazy Dog Inn. Vooral ook omdat we via Diana en haar staff veel meer te weten zijn gekomen over de cultuur en gewoonten van de mensen in de hooglanden van Peru.

Na waarschijnlijk de laatste nachtbus tijdens deze reis, waren we vanochtend om 06.00 uur in Lima. Vandaag nog even de bekende klusjes doen en dan vliegen we morgenochtend met Lan Peru naar Quayaquil, Ecuador om vervolgens woensdagochtend door te vliegen naar de Galapagos!! Zin in!!!!!!!!!! We melden ons weer na de Galapagos, vanuit Quito.

Ciao!

Peru - Nazca & Huacachina

Vandaag is het 27 mei dus we zijnop de kop af5 maanden aan het reizen vandaag, dit betekent helaas ook dat we nog precies één maand te gaan hebben, ai! Deze wetenschapzorgt er dan weer wel voor dat we nog bewuster aan het genieten zijn van deze vrijheid en van de beste beslissing die we hadden kunnen nemen!

Gisteravond zijn we in Lima aangekomen, de hoofdstad van Peru. Hoofdsteden zijn tot nu toe niet onze meest favoriete bestemmingen (Buenos Aires niet meegerekend natuurlijk) en Lima lijkt daarop geen uitzondering. Groot, druk en veel smog. We hebben een hotelletje genomen in de wijk Miraflores;de meestveilige wijk volgens de Footprint. En vandaag hebben we1 dagje ingepland voor de noodzakelijke klusjes - was, foto´s branden, bustickets kopen - morgen gaan we weer door.

Maar goed, ons vorige verhaal eindigde in Nazca waar we afgelopendonderdag zijn aangekomen na een nachtbus uit Cuzco. Prima reis gehad weer met busmaatschappij Cruz del Sur; spelletje Bingo gespeeld in de bus (met als prijs een retourtje Cuzco - dat schiet lekker op..) en daarna een warme maaltijd en een glaasje Inca Cola -mierzoet fluoriserend geel drankje - voor het slapen gaan. Gerben voelde zich inmiddels weer wat beter gelukkig.

Om 08.00 uur kwamen we aan in Nazca om vervolgens het gebruikelijke ritueel te ondergaan wanneer een bus met lading Gringo´s ergens aankomt; minstens 10 mannetjes die aan je beginnen te trekken om ons in hun hostel, taxi, tourtje oid te krijgen. Dat gaat toch niet echt wennen.We hebbeningecheckt in the Walk On Inn (erg basic maar wel ok). Nazca is niet een erg bijzonder mooi dorpje maar is beroemd om de tientallen Nazca- lijnen die iets buiten het dorp liggen. Deze geogliefen, enorme tekeningen in het zand van dieren en figuren, zijn duizenden jaren oud en blijven intact doordat het gebied rond Nazcaéén van de droogste gebieden ter wereld is (half uurtje regen per 2 jaar) en het bijna altijd windstil is.De tekeningen zijn vervaardigd door de Nazca indianen maar over het hoe en waarom is nog steeds onduidelijkheid.
De lijnen zijn het best te bekijken vanuit de lucht, en dat doen de meeste mensen dus ook. Wij niet.. De vliegtuigjes staan er niet om bekend dat ze heel veilig zijn (vorige maand zijn er nog 5 fransen verongelukt) dus we vonden de uitzichttoren - en het kopen van een aantal ansichtkaarten - een prima alternatief. Vanuit de toren hebben we 3 figuren gezien, de handen, de boom en de leguaan, echt heel bijzonder.

Na 1 nachtje Nazca hebben we de bus gepakt via Ica naar Huacachina, een ritje van 2,5 uur over de Panamericana. Huacachina is een dorpje van niets, een soort oase midden in de woestijn, maar op zeeniveau dus lekker warm! Er wonen zo´n 30 mensen in het dorp en er zijn een aantal resortjes en restaurantjes, dat is het. Niels en Charlotte (NLs stel ontmoet in Puerto Natales, Chili) hadden voor ons een kamer vrijgehouden in Hostal Curasi met zwembad! Erg lekker om na bijna 5 weken op minstens 3000 mtr vertoefd te hebben, even op te warmenbij een zwembadje. De afgelopen dagen hebben we doorgebracht met klaverjassen, hartenjagen, boerenbridgen en shithead (ons nieuwste kaartspel) op bedjes bij het zwembad, erg relaxed! Omdat Huacachina ingeklemd ligt tussen enorme zandduinen hebben we ook nog een middag gesandboard - dat klinkt spectaculairder dan het is: op je buik van een duin naar beneden sjezen. Maar het was wel erg leuk!Ook onderdeel van de tour was dat we in een sandbuggie door de duinen crossten - die best hoog zijn - dus dit had wel wat weg van een achtbaan.

Nu zijn we dus in Lima, N&C zijn doorgegaan naar het noorden van Peru, en wij gaan morgen door naar Huaraz in de Cordillera Blanca, de bergen weer in dus. We hebben op aanraden van een Australisch stel voor 4 nachtjes een mountainlodge geboekt in the middle of nowhere, ruim een half uur buiten Huaraz(http://www.thelazydoginn.com/). Vanuit de lodge gaan we met z´n tweeen dagwandelingen makenom vervolgens terug te keren naar een kamer met openhaard! Wezullen zo dus even moeten shoppen in een van die megamalls hierom wat flesjes wijn in te slaan.

Hasta luego!

Peru - Cuzco & Machu Picchu

Cusco is leuk! Heerlijke stad om niets te doen, lekker te eten met Kate en Jason en een beetje op het mooie Plaza de Armas te hangen. Maar goed, niet alleen maar niets doen natuurlijk want een van de 7 wereldwonderen ligt op 4 uur treinafstand. Machu Picchu dus. Deze Inca- stad is pas in 1911 ontdekt door een Amerikaan en is sinds 1990 opengesteld voor het publiek. De Spaanse overheersers hebben de verloren stad gelukkig nooitontdekt anders was er ongetwijfeld vrij weinig van overgebleven. De stad ligt ingeklemd tussen 2 steile pieken: de Machu Picchu en Huayna Picchu op een hoogte van bijna 2.500 mtr. De Inca´s konden de stad alleen bereiken via een steil pad, een wandeling van meerdere dagen (de incatrail).

Wij hadden er bewust voor gekozen om niet een half jaar geleden al de originele Inca trail- trekking te boekenomdat we ons niet al zolang vantevoren wilden vastleggen. Gevolg was nu dus wel dat de originele Incatrail tot sept.was volgeboekt en er geen lastminutes zijn. Pech dus voor ons. Je kunt wel merken dat Peru, en MP in het bijzonder, een erg toeristische bestemming is jammergenoeg.

We konden er ook voor kiezen om een alternatieve trekking te doen van 5 dagen, a 400 USD de neus, maar deze eindigt niet bij Machu Picchu zelf (zoals de incatrail) maar in Aguas Calientes, waar je ook gewoon met de trein aankomt. Daar komt bij dat we 400 USD pp voor een trekking best heel veel geld vinden en je bovendien in een grote groep loopt (incl gidsen, porters) ipv met z´n tweeen wat we eigenlijk veel leuker vinden dus ook deze optie viel wat ons betreft af. Voor maandag hebben we dus zelf (metKate en Jason)de treinkaartjes gekocht en een hotelletje geboekt in Aguas Calientes zodat we dinsdagochtend de zonsopkomst konden gaan bekijken in Machu Picchu. Om 05.30 zaten we in de eerste bus richting de verloren stad en probeerden weniet al te hogeverwachtingen te hebben (vanwege de vele vele toergroepen ed - ongeveer 2.000 toeristen bezoeken MP dagelijks). Om 06.00liepen we de stad in, die nog geheel in mist gehuld lag. Om 07.00 uur gingde toegang totHuayna Picchuopen (de berg die meteen naast MP ligt), deze wilden we beklimmen zodatwe een fantastisch uitzicht kregen over heel Machu Picchu. Per dag mogen er ´maar´ 400 mensen de berg op dus we stonden om 06.30 al in de rij. Even een uurtje flink klimmen maar het uitzicht was inderdaad fantastisch! De zon was inmiddels helemaal op en alle mist was dus verdwenen. Daarna hebben we nog een wandeling gemaakt naar de zonnepoort (de officiele entree van MP) en naar de Incabrug. De rest van de dag hebben we door de stad gewandeld en op het uitzichtpunt bij de caretakershut doorgebracht. Wat een mooie plek, is geen woord over gelogen! En het terrein is zo groot dat het op zich wel meeviel met de vele toeristen.

Om 17.00 uur hebben we de trein teruggepakt naar Cusco. Gerben was inmiddels helemaal niet lekker - de gebruikelijke reizigersziekte laat ik het maar noemen - dus we zijn meteen gaan slapen. De nachtbus naar Nazca voor vandaag - woensdag - hadden we al geboekt dus dat gaan we toch maar proberen.

Adios!!

Peru - Arequipa

In Arequipa hebben we samen met Kate & Jason een 3 daagse tour geboekt naar de Colca Canyon via Colca Trek. Dit is weer zo´n tour die je op vele manieren kan doen, 1, 2 of 3 dagen, van heeeelgoedkoop en met public bussen reizen (en om 01.00 uur s´nachts vertrekken) tot iets (!) meer betalen en lekker een VIP- tour boeken. Tja, die keuze was snel gemaakt.

Maar eerst nog een dagje sightseeing in Arequipa, een ergmooie koloniale stad. Weer een must(in navolging van het MAAM- museum in Salta) is het Museo Santuarios Andinos waar het Inca- meisje Juanita te zien, meer dan 500 jaar geleden geofferd op de berg Ampato in de Andes. Zij is door de kou zeer goed geconserveerd gebleven. Erg interesant.

Dag 1 van de tour werden we om 08.00 uur bij ons hostal (Sta Marta, prima) opgepikt door een prive- minibusje en werden we voorgesteld aan onze mede-reizigers voor deze 3 dagen. Behalve K&J nog 2 Engelsen, een Canadees stel en eenAustralisch stel. En dan onze gids Olivia en driver Jorge. Helemaal prima, kleine groep en een relaxed VIP programma voor de boeg. In de ochtend eerst de nodige flora en fauna bekeken in de omgeving van Arequipa. Weer een heleboel lama´s natuurlijk; de apaca en de vicuna-lama´sdeze keer. Vooral leuk als je nog geen lama´s hebt gezien(inmiddels hebben wij een redelijke overkill aan lama´s maar op zich blijven het leuke beesten). Daarna reden we door richting een rots- achtig landschap -deed een beetje denken aan de Dali- vallei in Zuidwest Bolivia - was erg mooi. Inmiddels zaten we alweer op de 4800 mtr en kregen we een lekker kopje Coca-thee van Olivia tegen hoogteziekte (waar wij trouwens na 4 weken op grote hoogte helemaal geen last meer van hebben).´s Middags hebben we ons tegoed gedaan aan een heerlijk lunchbuffet in een erg toeristischiets in Chivay. Zo´n restaurant waar alle tourgroepen eten dus echt een authentiek gevoel geeft het niet maar de lama- filetjes waren erg goed bereid dus ons hoorde je niet klagen. Na de lunch reden we de Colca Canyon in, dezeCanyon is de 2e grootste Canyon ter wereld en vooral het eerste deel vanaf Chivay bestaat uit terrassen- akkerbouw, deze terrassen zijn nog door de Inca´s aangelegd. Erg mooi gezicht al die verschillende kleuren. Na de terrassen wordt de Canyon al snel dieper met drop- offs van meer dan een km, best scary om dat vanuit een busje te bekijken. Halverwege kwamen we uit bij het Condor- uitkijkpunt; deze enorme roofvolgels die incl spanwijdte van de vleugels 3 meter breed kunnen zijn, vertonen zich meestal tussen 08.00 en 09.00 uur ´s ochtends dus er viel weinig te zien zo aan het eind van de middag. De 1e nacht van de tour sliepen we in Cababaconde in het Kuntur Wasi hotel, een fantastisch hotel (met bad in de badkamer, wat een feest!) in een stoffig dorpje incl restaurantje met openhaard waar we´s avonds heerlijk een glaasje wijn hebben gedronken.

Dag 2 vroeg op om de condors te gaan bekijken bij het uitkijkpunt. Dit waren meer mensen van plan want er stond al een vrij grote menigte klaar met camera´s in de aanslag. Inderdaad kwam rond een uur of 08.00 de eerste kleine condor tevoorschijn gevolgd door een stuk of 15 grotere condors. Wat een gave beesten! Eerst bleven ze vrij diep in de Canyon vliegen, later leek het zelfs of ze een show opvoerden en scheerden ze over de hoofden van de menigte. We hebben mooie foto´s kunnen maken dus!
Na het condors kijken werd onze bagage op muilezels gebonden (!) en daalden wij vanuit Cabanaconde de Canyon af naar de vallei waar we de tweede nacht zouden gaan kamperen. Halverwege de best wel pittige afdaling van 1200 mtr zagen we de oasis al liggen met palmpjes, zwembad, groene velden... leuk zo´n VIP tour! Om 13.00 uur lagen we dus al in het zonnetje bij het zwembad te relaxen met een boekje terwijl Olivia een heerlijke lunch voor ons aan het bereiden was. ´s Middags nog een klein wandelingetje gemaakt in de vallei en ´s avonds op tijd de tent in omdat we om 05.00 uur de klim naar boven moesten beginnen. Na een ijskoude nacht in 1 uur en 50 min. naar boven geklauterd (zo´n hoogtestage werkt echt voor je conditie) en daarna nog even goed ontbeten in het dorpje. ´s Middags via allerlei dorpjes en marktjes teruggereden en onderweg ook nog gestopt bij thermale baden waar we een uur hebben liggen badderen, echt top!

Om 18.00 uur dag 3 waren we na een toptour terug in Arequipa om vervolgens meteen door te gaan naar het busstation om de nachtbus te pakken naar Cusco. De bussen zijn hier nog niet te vergelijken met de luxe nachtbussen in Argentinie maar maatschappij Cruz del Sur komt aardig in de buurt. Gisterochtend zijn we hier aangekomen en nu doen we even een paar dagen helemaal niets. Cusco is een erg mooi koloniaal stadje waar we dat dan ook prima kunnen doen (niets doen dus)Vanuit Cusco gaan we natuurlijk naar Machu Picchu, hoe en wat zijn we nu aan het uitzoeken. De volgende keer dus meer over MP!

Bolivia - La Paz & Copacabana

We zitten inmiddels in Peru, maar eerst nog even een berichtje over Bolivia...

Na de mijnen in Potosi zijn we overdag per bus vertrokken naar La Paz, een busrit van ruim 10 uur, met een overstap in Oruro, een lelijk stadje ongeveer halverwege de rit. Vanwege de slechte wegen en vaak dronken bestuurders die rondrijden in auto´s zonder verlichting (!), leek de dagbus ons een betere optie dan de nachtbus. Of het uiteindelijk een betere optie was weten we niet, maar het was in ieder geval weer een hele ervaring - als enige gringo´s tussen de lawaaierige en vooral stinkende locals. Als de bus ergens stopte en naar de mening van de locals niet snel genoeg weer doorreed, riep de hele bus luidkeels ¨Vamos! Vamos!¨, begeleid door luid gestamp met de voeten op de grond en gemep met de vlakke hand op de zijkant van de bus. En dan zeggen ze dat Nederlanders ongeduldig zijn. Na een veel te lange lunchstop in een verschrikkelijk smerig hutje in the middle of nowhere (met officieel de meest gore wc´s van de afgelopen 4 maanden..) bevonden we ons in een echte roadblock - daar zijn de Bolivianen berucht om, dus dat konden we ook meteen weer afvinken!

Tot nu toe kunnen we trouwens nog niet zeggen dat we onder de indruk zijn van de vriendelijkheid van de Bolivianen. Misschien ligt het aan de hoogte (de mensen in de lage delen van het land schijnen aardiger te zijn) of aan de enorme armoede- maar toch waren de mensen in ZO Azie bijv. wel weer heel aardig- anyway- echt contactkrijgen wij niet met ze. Da's wel jammer. Meestal reageren ze ook niet als je gedag zegt en foto's maken van mensen(en danvraag ik netjes toestemming) is echt niet te doen, ze worden enorm boos.

Maar goed, toen dus La Paz, de hoogste hoofdstad ter wereld op ruim 3800 meter. De aankomst in de bus was erg mooi: de stad is gebouwd in een vallei, tegen een bergwand, en toen we aan kwamen rijden over de weg die boven de stad langs loopt, zagen we de stad liggen in de middagzon tegen de achtergrond van de hoge pìeken. Erg indrukwekkend. Na de kou en stof van Potosi hadden we zin in wat luxe - hotel Rosario (3 sterren met 5 sterren service) was perfect! In La Paz niet veel gedaan - een beetje rondgelopen, een hoop souvenirs gekocht (en ruim 2 uur op het postkantoor doorgebracht om een pakketje naar Nl te sturen), het coca-museum bezocht en heel veel en lekker gegeten bij Sol y Luna, wederom een door een Nederlander gerund restaurant! Bitterballen, hutspot, broodje bal, oude kaas en erwtensoep - super! Waar je al niet blij van kan worden na 4 maanden op weg. Het straatbeeld in La Paz is trouwens wel grappig: oude vrouwtjes in vieze rokken en vertrouwde bolhoedjes mixen naadloos met hippe jongeren met piercings en skinny jeans en zakenmannen keurig in pak. Daar tussendoor renden dan de schoenenpoetsers, die vanwege de schaamte voor hun beroep hun gezicht verbergen achter een bivakmuts. Best scary als je die ´s avonds tegenkomt! In La Paz ook voorlopig afscheid genomen van Eon en Cantell - misschien komen we hen nog tegen in Peru, maar zij hebben nog wat meer tijd, dus zij reizen nu achter ons aan.

Na een paar dagen La Paz de bus gepakt naar Copacabana, een klein dorpje aan Lago Titicaca, wederom leer een hoogtefeitje (dit s namelijk het hoogst commercieel bevaarbare meer ter wereld - whatever). Ingechekt in een prima hotel, La Cupula, en meteen voor de volgende dag een kaartje gekocht voor de boot naar Isla del Sol, waar naar men zegt het Incarijk is begonnen met de geboorte van Manco Kapac en Mama Ocllo. Net toen we op het punt stonden om terug te gaan naar ons hotel, kwamen we Niels en Charlotte tegen - de Nederlanders die we in Puerto Natales (Chili) hebben ontmoet. Weer even gezellig met ze gegeten en een wijntje gedronken - misschien komen we ook hen weer tegen in Peru, ook zij gaan dezelfde kant op. De volgende ochtend vroeg opgestaan voor onze trip naar Isla del Sol. Na ruim 2 uur tussen de toeristen op een klein bootje met harde houten banken werden we afgezet op de noordkant van het eiland. Van daaruit kan je, na een bezoek aan het museum (niets bijzonders) en de Sacred Rock (vanwaar de twee kinderen Mama en Mancoin het water zijn gesprongen om Cuzco en de Inca dynasty te stichten) naar de zuidkant van het eiland wandelen cq klimmen, wat nog best zwaar is op 4000 meter hoogte. Een mooie wandeling, jammer alleen van de vele toeristen en de locals die enkel op je geld uit zijn - we hebben zo´n 4 keer belasting moeten betalen om een soort van gemeenschap door te wandelen (beetje knippen plakken bij de lokale copyshop voor een officieel uitziend toegangskaartje en een beetje vindingrijke local vangt redelijk wat geld van domme toeristen, lees: wij, die wel betalen) - een een duidelijk gevalletje van te toeristisch wat ons betreft.

De volgende ochtend een bus gepakt naar Puno, een stadje over de grens (Peru!) dat ook gebouwd is aan Lago Titicaca en waar je de zogenaamde drijvende eilanden kan bekijken. Omdat we van verschillende kanten hadden gehoord dat dit zo mogelijk nog toeristischer zou zijn dan Isla del Sol en we ook niet echt blij werden van de aanblik van Puno, zijn we meteen in de volgende bus gestapt naar Arequipa. Na weer een busrit vol gillende en stinkende locals rond een uur of 6 ´s avonds aangekomen in Arequipa, waar Kate en Jason (onze Engelse vrienden uit Centraal Amerika) op ons wachtten in Oranje voetbalshirts! Lekker met hen gegeten, een biertje gedronken en weer een beetje bijgepraat - precies 2 maanden geleden hadden we ze voor het laatst gezien in Costa Rica. Was meteen weer erg gezellig! Zij reizen straks door naar Bolivia, maar eerst gaan we nog met z´n 4-en naar Cuzco. Bovendien hebben we vandaag samen met hen een 3-daagse tour geboekt naar de Colca Canyon, waar we o.a. condors hopen te gaan zien. Na de tour nemen we direct een nachtbus naar Cuzco, dus we melden ons vanuit daar weer!