Ok, ook na een aantal ranzige hostals en nog ranzigere bussen (en medepassagiers) vinden we Bolivia (het hoogste en meest geisoleerde land ter wereld) nog steeds erg cool.

Op koninginnedag zijn we in een chickenbus via Potosi naar Sucre gereisd, samen met Eon & Chantell, zodat we ´s avonds een biertje konden drinkenin de NLse kroeg in Sucre: Joyride. Onderweg van Potosi naar Sucre hebben Gerben en ik zo´n 2,5 uur leuk zitten praten met een local die naast ons zat op de achterbank van de bus. Hij was 34 jaar, getrouwd en had 5 kinderen. O ja, hij had ook nog 4 vriendinnen(verhouding mannen- vrouwen schijntin Bolivia1:4 te zijn dus dit was doodnormaal volgens hem).

Helaas,Joyride isafgelopenfeb.overgenomen door een Italiaan dus een ouderwets NLs feestje konden we vergeten. Ai jammer. De bitterballen - en Nlse appeltaart - staan nog wel op het menu trouwens.
Na 12 uur reizen om 21.00 uur ingecheckt in Hotel Grand, voor 21 USD een topkamer met kabel-tv, mooi aangelegde patio en gratis internet. Tijd dus voor een paar dagen helemaal niets doen in Sucre: de officiele hoofdstad en tevens mooiste stad van Bolivia. Heerlijk om ´s avonds nog een filmpje te kunnen kijken, overdag appeltaart te eten bij Joyride en daarna fijn met een boek ophet centrale plein te gaan zitten. Bovendien ligt Sucre een stuk lager (2.600 mtr) zodat de temperaturen wat aangenamer zijn dan in Uyuni en Potosi.

Zondag hebben we voor een appel en ei een taxi genomen met E&Cterugnaar Potosi. Zondag was alleen ook de dag van het referendum van Sta Cruz - deze provincie strijdt voor autonomie en heeft zelf een referendum georganiseerd - tegen de wil in van de centrale regering onder leiding van president Evo Morales (de eerste indigenous president hier in het land). De relatief rijke blanke provincie van Sta Cruz is het niet eens met de plannen van Morales om de baten uit de olie- en gaswinning eerlijker te verdelen over de indigenous populatie, vandaar de wil van Sta Cruz om autonoom te worden. Lang verhaal kort, voor ons was het daardoor dus geen optie om via Sta Cruz naar La Paz te reizen, omdat de Bolivianen sowieso al dol zijn op demonstraties, wegblokkades ed. en een referendum van deze omvang reden genoeg voor ze is om een paar fikse blokkades te organiseren (of erger: in de 181 jaar dat Bolivia onafhankelijk is, heeft het land al meer dan 200 regeringen versleten...). Terug naar Potosi dus - op deze route gelukkig geenmoeilijkheden - zodat we daar de mijnen konden bezoeken.

Potosi was vroeger het Parijs van Zuid-Amerika door de zilver- en goudwinning ten tijde vande Spaanse overheerser. Nu, 500 jaar later, is het een armoedig, in verval geraaktstadje op ruim 4.000 mtr hoogte met 110.000 inwoners (de hoogste stad ter wereld van deze omvang). Er zijn nog steeds 420 mijnen in gebruik in Potosi e.o. waar zo´n 15.000 mensen in werken. Mannen, vrouwen en ook kinderen...
Er worden hier tours naar de mijnen in de berg Cerro Rico georganiseerd, zodat je je als toerist een beeld kan vormen van het werken in de mijnen. Niet echt een leuk uitje maar wel iets wat we graag wilden doen, ook Gerben die een beetje claustrofobisch is. Vandaag stonden we dus, samen met Eon, om 08.00 uur bij Koala Tours ; eerst worden wein een overall gehesen incl laarzen en helm met lamp en vervolgens bezoeken wemetons groepje (7toeristen en 2 gidsen - ex-miners) de ´minersmarket´ waar je kadootjes kunt kopen voor de mijnwerkers; coca- bladeren (tegen de honger - eten doe je niet in de mijnenvanwege het stof - en de hoogte), cola, (bijna) pure alcohol (96%!)en dynamiet. Voor nog geen 4 ee lopenwe met twee flinke staven dynamiet, een fles cola en zakjes coca- bladerenonderonze arm weer verder...Daarna richting de Cerro Rico- berg waar weeerst het mijnmuseum (niveau 1, dus al in de berg...) bezoeken.Onze monden dekken we af(tegen de giftige gassen en het stof)met een doek die we op de minersmarkt hebben gekocht. Niet geheel overbodig want in het museum lezen we datde gem. mijnwerker niet ouder wordt dan 45 jaar door allerlei longziekten. Na het bezoek aan het museum dalen we langzaam af totniveau 2,3 en zelfs4. Onderweg zijn de gangen niet hoger dan kruiphoogte (en moet Gerben zich af en toe letterlijk door gangen wringen - claustrofobie is overwonnen) enis het pikdonker, op het licht van onze lampjes na. We dalenlangzaam af via gammele ladders en steile rotswandenen komen af en toe mijnwerkerstegen die zakken van 40 kg steen op hun rug dragen of ouderwetse karretjes over een primitieve rails voortduwen (is dit echt??)- dit alles bij een temperatuur van zo´n 30 graden. Op niveau 4 zien we een jongen van 13 jaar -Alberto -aan het werk; hij vormt een cooperatie met zijn vader en broers - alle mijnwerkers werken namelijk voor zichzelf. Hij bedankt ons vriendelijk voor de ´kadootjes´. Echt afschuwelijk. De gids vraagt nog aan ons of we nog vragen voorAlbertohebben, maar wat moet je in godsnaam vragen aan een jongetje van 13 die niet naar school gaat maar 12 uur per dag, 6 dagen per weekin onmenselijke omstandigheden in de mijn moet werken? Of íe ´t leuk vindt?

Na ruim 2 uur zien we weer daglicht enzijn we best blij dat we weer boven de grond zijn. Bovengronds wordt het gebruik van dynamiet nog even gedemonstreerd enkrijgen wezelfs een bom dynamiet met brandende lont inonze hand geduwd voor een foto -zie foto´s.

Om 14.00 uur zijn we weer terug in ons hostal om eerst eens een half uur onder de douche te staan. Morgenochtendvertrekken we om 07.00 uur richting La Paz, via Oruro. De directe bus naar La Paz vertrekt alleen ´s avonds laat en dat betekent dat je de hele nacht doorreist. In Argentinie vonden we dat prima, hier nemen we -als het kan - liever een dagbus, dus morgen wordt weer als vanouds een hele lange dag reizen. In La Paz hebben we een heel relaxed hotel (geen hostal, joehoe!) geboekt om even te splurgen. We hebben nog nagedacht om een kamer te boeken in het hoogste 5 sterren hotel ter wereld maar da´s toch wel een erg dure grap.

Vanavond gaan we voorlopig voor de laatste keer eten met Eon & Chantell, zij hebben iets meer tijd dan wij en nemen straks een andere route, jammer! Was erg gezellig deze 2,5 week met hen!

Adios amigos!!