Argentinie - Puerto Iguazu

Buenas!
Wij zijn in een paar dagen het hele land door aan het reizen. Afgelopen woensdag zijn we in de bus naar Puerto Iguazu gestapt om daar de grootste watervallen van Zuid- Amerika te gaan bekijken. Na een reis van 22 uur (iets langer dan de geplande 18 uur omdat we woensdagavond van 09.00 tot 01.00 uur in de file gestaan...) in een zeer luxe bus - business class stoelen, glaasje champagne erbij, rode wijnen een fijn dekentje en we waren helemaal gelukkig. Maar goed, dan nog is 22 uur in een bus zitten best lang.

Pto Iguazu ligt in het noorden van Argentinie, 1 km van de grens met Brazilie en 5 km van Paraquay. De watervallen liggenop de grens van Argentinie en Brazilie.Door de vertraging kwamen we pas aan het eind van de middag aan in Pto Iguazu zodat we niet meer- zoals gepland- de watervallen aan de Braziliaanse kant konden gaan bekijken. Intussen waren we allebei vrij kapot door de reis en had ik kou gevat door de airco die op 16 graden stond te loeien dus hadden we bedacht dat we het maar even rustig aan gingen doen (ook ivm met de vlucht zaterdag van Pto Iguazu naar El Calafate). Gisteren hebben we dat dan dus ook gedaan, we hebben ons heerlijk in een taxi naar de watervallen in Brazilie laten brengen ipv bus, lopen, bus etc. De watervallen waren fantastisch!Het zijn zoals gezegd de grootste watervallen van Zuid- Amerika dus wat kan je daar verder aan toevoegen....foto's volgen later als we betere internetverbinding hebben. Na een middagje in Brazilie vertoefd te hebben weer de grens over richting Argentinie, nieuwe stempels in paspoort.

Vandaag wilden we eigenlijk ook de Argentijnse kant van de watervallen gaan bekijken maar ik voel me nog steeds als een vaatdoek en we hebben een lange reis voor de boeg vanavond; eerst een vluchtje van 1,5 uur terug naar Buenos Aires (en daar heb je 22 uur in de bus voor gezeten!), dan een luttele 9 uur wachten op het vliegveld en dan pakken we om 06.00 uur het vliegtuig richting El Calafate. Kost niks maar dan heb je ook niks, zoiets. We zullen dus aan jullie denken als jullie genieten van een paasontbijtje!

Morgen, 1e paasdag, komen we dan dus aan in El Calafate, Patagonie (vanwaarwe overigensop 2e paasdag alweer doorreizen naar Puerto Natales, Chili),waar het een graad of 5- 10 is en we ons gaan voorbereiden op de trekking door Torres del Paine (zin in!).

Hasta luego en fijne paasdagen!

Argentinie - Buenos Aires II

Ik wilde dit verhaaltje eigenlijk beginnen met de tekst ¨hoe kunnen wij in Nederland ooit nog genieten van een biefstukje na het eten van al die goddelijke steaks hier¨, maar ik denk dat ik jullie eerst even moet inlichten over ons hachelijke avontuur van gisteravond.

Ik (Gerben) ben namelijk aangereden door een auto - maar op wat schrammen en blauwe plekken na is er gelukkig niets aan de hand! Het gebeurde bij La Cabrera, een toprestaurant waar wat ons betreft blijkbaar een vloek op rust (hier wilden we ook al eten op mijn verjaardag, maar toen voelde ik me niet lekker dus hebben we het uitgesteld). Bij tenten als La Cabrera (een top of the bill parrilla) staat altijd een rij mensen buiten te wachten tot er een tafeltje vrij komt. Gisteravond stonden wij daar rond half 10 ook te wachten op een tafeltje, onder het genot van een glaasje champagne van het huis. Ik dacht dat een wachtende Maaike voor La Cabrera, sippend aan haar glas champagne, wel een leuke foto op zou leveren, dus stapte ik van de stoep een meter het zebrapad op om een foto te maken.Terwijl ik de foto maakte komt er een auto (veel te hard en veel te kort door de bocht) de hoek om rijden (La Cabrera zit op de hoek van de straat) - een fractie van een seconde voordat de auto mij raakt zie ik hem aankomen en kan ik mezelf waarschijnlijk nog net in een soort van crash-positie gooien, waardoor de auto me niet frontaal maar met de zijkant raakt. Een harde klap, ik op de grond, auto stopt, en meteen een hoop mensen (andere hongerigen wachtend op een tafeltje) om me heen, waaronder 3 artsen - elluk nadeel hep zun voordeel. De drie artsen (waarvan 1 orthopeed en 1 eerste hulp arts) onderwerpen mij aan een snel onderzoekje - wonder boven wonder niets aan de hand! Intussen is er politie bijgekomen, noteert Maaike alle gegevens van de chauffeur (die een behoorlijke deuk in zijn auto heeft!) voor de verzekering en wordt mijn glas champagne omgeruild voor een glas water. Als de schrik wat gezakt is, besluiten we dat we er nu toch zijn en ook nog best wel trek hebben, en wat sneller dan normaal is er ineens een tafeltje vrij (wat je bij zulke tenten allemaal al niet moet doen om een tafeltje te krijgen..). Heerlijk gegeten en de schrik weggespoeld met een lekkere fles wijn (doktersadvies!). Gaan slapen met een ibuprofennetje en vandaag voel ik me prima - alleen wat stijf en wat blauwe plekken hier en daar maar niets ernstigs. Slechts wat materiele schade - onze kleine camera is kapot (die had ik vast toen het gebeurde) en er zitten wat gaten in mijn shirt, maar als dat alles is! Goed om te weten dat dat engeltje dus nog op onze schouder zit!

Okee, dat gezegd hebbende: hoe kunnen wij in Nederland ooit nog genieten van een biefstukje na het eten van al die goddelijke steaks hier (check ook de foto´s)! La Cabrera was dus erg goed (hoewel we daar door omstandigheden toch niet optimaal van hebben kunnen genieten en ook geen foto´s van hebben...), en onze favoriete parrilla in dezelfde wijk (San Telmo) als ons hostel istoch wel El Desnivel: geen dure bedoeling, no-nonsense bediening die de borden nog net niet op tafel smijt, honderden flessen wijn boven de bar, stapels vlees, een leuke mix van toeristen, expats en veel locals en altijd een lange rij wachtenden buiten (mensen, kijk uit!). Voorde Amsterdammers onder jullie: het lijkt wel wat opLoetje! Genieten!

Verder zijn we de hele dag in touw (we moeten veel lopen om die 5 kilo vlees per avond er weer af te krijgen..) en proberen we zoveel mogelijk te doen en te zien: Plaza de Mayo, Casa Rosada, de dwaze moeders, Recoleta en het graf van Evita Peron, een voetbalwedstrijd van River Plate vs Racing (wat een geweldige sfeer, niet te geloven, ondanks het feit dat de wedstrijd uiteindelijk eindigde in een teleurstellende 0-0), Palermo Viejo met z´n leukebarretjes en winkeltjes en de relaxte botanische tuinen (heerlijk om even een boekje te lezen) en natuurlijk de Avenida de Florida waar we onze oude t-shirts lekker kunnen vervangen door wat nieuwe in de vele shops van deze uitvergrote Kalverstraat. Op het programma staat verder nogbario Bocas (bekend om zijn kleurige huisjes en natuurlijk het stadion van de Boca Juniors, waar Diego Maradona nog steedstrouw elke thuiswedstrijd bezoekt en waar hijvereerd wordt (o.a. met een museum) als een soort god), Puerto Madera en Palermo Hollywood - en dan moeten we morgen BsAs na zeven dagen alweer verlaten. Wenemen morgen namelijk aan het eind van de dag een luxe bus (voor de kenners: supercama was helaas vol, dus we moeten het doen met cama ejecutivo, ook niet onaardig hebben we gehoord) naar Puerto Iguazu (18 uur) om de watervallen te bewonderen. Vervolgens vliegen we zaterdagavond 22 maart van Iguazu (via BsAs) naar ElCalafate, Patagonie, vanwaar we de grens oversteken naar Chili om een vijfdaagse ¨W¨-trekking te doen in Torres del Paine. Maar goed, zo ver zijn we nog niet - eerst nog twee dagen genieten hier!

Argentinie - Buenos Aires

Wij zijn in Buenos Aires!! Wat een fantastische stad!

Gisterochtend zijn we hier aangekomen na een lange reis van 15 uur via Panama City. En we gingen al niet heel fit het vliegtuig in (...) dus we kwamen redelijk gebroken om 07.00 uur aan in het hostel (Garden House Art Factory, prima).We moesten eerst evenwachten tot onze kamer klaar was en toen eerst maareven een paar uurtjes getukt.

´s Middags zijn we naar het Plaza de Mayo geweest waar elke donderdagmiddag om 15.30 uur de dwaze moeders bijeenkomen om aandacht te blijven vragen voor hun verdwenen zonen. Was erg indrukwekkend. En raar om daar als toerist met je camera bovenop te zitten.

Daarna zijn we wat in het centrum gaan wandelen, niet teveel activiteiten nog op deze eerste dag. Mooi park gevonden, San Martin, waar we zeker nog wat uurtjes gaan doorbrengen om een beetje te hangen. BsAs doet een beetje Europees aan, brede avenues, mooie oude gebouwen en veel parken. Hippe mensen ook dus we vallen volledig uit de toon in ons reizigerskloffie. De eerste de beste winkelstraat zijn we dus ingegaan om onze garderobe een beetje te upgraden. Er kan natuurlijk altijd weer pakketje richting NL.

Er wordt hier in BsAs meestal niet voor 22.00 uur gegeten dus het kostte wat moeite om wakker te blijven gisteravond. We zijn naar een eenvoudige parrilla hier in San Telmo gegaan voor onze eerste Argentijnse steak (bife de chorizo) en een heerlijke fles rode wijn. Kost allemaal vrij weinig en smaakt heerlijk- en ook niet zo´n lullig stukje vlees als je in NL op je bord krijgt, maar echt eenenorme lap, top!

Vandaag hebben we uitgeslapen, eigenlijk voor het eerst deze reis, tot 10.30 uur, en zijn toen op pad gegaan voor warme kleding en schoenen. We zijn geslaagd in de Columbia Store dus we zijn nu helemaal klaar voorPatagonie (met hele grote wandel cq clownschoenen - over hip gesproken...). Raar om voor te stellen dat we straks richting de 2 graden gaan want ook hier in BsAs is het nog gewoon warm -zo`n 28 graden - en lopen we op slippertjes.

Morgen is het Gerbens verjaardag en dat gaan we vieren in een van the places to be in de wijk Palermo, La Cabrera,(getipt doorJochem). Zijn erg benieuwd, maar als de steaks net zo goed zijn alsgisteravond in een ´doodgewone´ parrilla, dan wordt het weer op en top genieten!

Kwamen er vandaag trouwens achter dat we voor de eerste keer op deze trip bestolen zijn! Niets ergs, maar wel vervelend om te merken. Nadat we in San Jose hadden uitgecheckt, hadden we onze bagage nog even achtergelaten in de storage room van ons hostel terwijl wij nog even met Kate en Jason gingen ontbijten. Naar nu blijkt heeft er in die storage room iemand even snel in onze grote backpacks zitten snuffelen, want Gerben is zijn aftershave kwijt enik mijnmascara eneen aantal cremepjes. En nee, dit hebben we niet met onze brakke koplaten liggen, want toen we hier in BsAs onze tassen uitpakten had er overduidelijk iemand in zitten wroeten. Tja, luxe artikelenzijn erg gewild- maar had een stuk erger gekund,en wij zijn weer extra alert.

Ok, wij gaan ons opmaken voor weer een feestmaal na maanden rijst en bonen gegeten te hebben - adios chicos!

Costa Rica - San Jose

Pura vida!
Een laatste berichtje vanuit Costa Rica en Midden Amerika want wij stappen zo in de bus richting het vliegveld om naar Buenos Aires te vliegen!

We gaan de mini - afstandjes in de bus( 10 uur reizen max), de rijst met bonen en/of kip, biertjes, batidos en agua, gallo pintos en platanos(gefrituurde bananen)inruilen voor busreizen van 18 uur of meer, steaks en rode wijn! De slippers en andere zomerse kledijzullen we onderin de rugzak moeten opbergen en wegaan in Buenos Aires eens flink shoppen voor goede wandelschoenen, regenkleding en een warmejas. En dan hebben we nog ruim een week om onze nieuwe schoenen in te lopen voor we eind maart de 5- daagse W- trekkingdoor Torres del Paine lopen.

We hebbengisteren al een pakketje verstuurd richting NL met wat foto- CD's, Lonely Planets die we niet meer nodig hebben en zomerse kleding dus we hebbenweer wat ruimte in de backpacks omdie broodnodige warme kleding aan teschaffen.

De afgelopen dagen zijn wein Alajuela geweest. We hebben mijn stageplek - het Centro Latino Americano de Competividad y Desarollo Sostenible op INCAE - opgezocht en zijn ookbij het appartementencomplex geweest waar ik woonde. Maandagavond hebben we gegeten met mijn NLse buurvrouw en kids in een tapasbarretje waar Gerben en ik toen vaak kwamen. Leuk om even op bekend terrein te zijn op deze reis.

Dinsdag zijn we doorgereisd naar San Jose om Kate en Jason voor de laatste keer in Midden Amerika te ontmoeten. We hebben tochgrote stukkenmin of meer samen gereisd dus er moest natuurlijkop gepaste wijzeafscheid genomen worden. Zij zijn ruim een jaaraan het reizenen zullen overland richting Zuid- Amerika reizen, misschien dat we ze wel weer tegenkomen ergens in Bolivia of Peru.Dinsdagavond hebben we lekker gegeten in Cafe Mundo en daarna zijn we doorgegaan naar een uitgaansgebied in San Pedro, buitenwijk van San Jose. Mooie avond gehad in een club annex bar waar wij de enige gringos waren - uiteraard met veel te veel wijn, bier en cuba libre`s.

Het is nu wel tijd om door te gaan, San Jose is vergelekenmet de andere hoofdsteden hier wel ok, maar zeker nog geen aanrader om teveel dagen te blijven. Ook ons hostel hier is weer geen toppertje(Kabata Hostel), San Jose blijft toch raar volk (lees: alleenstaande mannelijke Amerikanen) aantrekken.

Het eerste deel van de reisis nu dus alweer voorbij, het gaat echt veel te snel! We vermaken ons nog steeds uitstekend, zijn het reizen, tas in- en uitpakken enelkaar nog lang niet zat!En onze gezondheid laat ook helemaal niets te wensen over dus wat willen we nog meer!

Ok, adios chicos, wij vertrekkennaar het vliegveld,nos 'vemos' en Argentina!

Costa Rica - Monteverde en Santa Elena

Afgelopen donderdag zijn we dus na ruim 10 uur bussen in Monteverde aangekomen. We slapen in Santa Elena, een klein dorpje vlakbij de regenwouden van Monteverde. Ingecheckt in een erg leuk hostel waar ik 5 jaar geleden ook al geweest was - Vista Al Golfo - en eerst maar eens een dagje beetjein het dorpje rondgewandelden wat klusjes gedaan. Santa Elena ligt vrij hoog dus voor de afwisseling ishet ook wel weer eens lekker om ´s avonds een trui aan te trekken - sorry!

Vandaag hadden we een drukke dag voor de boeg: om half zes zijn we opgestaan om om 07.00 uur te gaan wandelen in het Santa Elena Cloudforest Reserve. Een kilometertje of 6 gewandeld (volgens de borden zouden we daar 4 uur over doen, maar 2 uur later waren we weer terug bij het Information Point - toch teveel onsportieve Amerikanen hier). Prima dat we zo vroeg waren begonnen aan de wandelingwant om 10.00 uurwerden tourbussen uitgeladen.
Na de 6 km nog een wandelingetje gemaakt en toen terug naar het hostel voor een eigengemaakte lunch. In Costa Rica hebben de meeste hostels wel een eigen keuken dus wij zijn helemaal blij dat we weer eens zelf een boterhammetje kunnen smeren.

Na de lunch hadden we bij Extremo Tours een canopy- tocht geboekt. Best een dure grap maar het was echt onwijs gaaf. We waren maar met 5 toeristen en hebben in 2 uur tijd over zo´n 14 kabelbanen gezoefd. Sommige banen waren meer dan 400 mtr lang en het uitzicht is dan echt fantastisch! We waren vantevoren een beetje bang dat het echt zo´n tourist trap zou zijn maar dat viel 100 % mee. Echt cool was ook de Tarzan-swing; best spannend om je te laten vallen van een hoog platform om vervolgens onwijs hoog de lucht ingeslingerd te worden.

Morgen pakken we om 06.30 de bus richting Alajuela - waar ik gewoond heb - voor onze laatste daagjes in Costa Rica en Midden- Amerika.Nu komtBuenos Aires al wel heel dichtbij!
Maar eerst gaan we voor de 3e avond op rijin de beste soda van het stadje (Maravilla) arroz con pollo eten!

Adios!

Costa Rica - San Jose en Montezuma

Hola!

Waar waren we gebleven - bij de laatste nacht in Liberia, in ons wonderschone hostel. Na de dagtrip naar de waterval etc. in Rincon de la Vieja onze laatste avond met Jantiena in Liberia doorgebracht. Alsof de stad aanvoelde dat 3 Nederlanders zin hadden in een feestje, stond de hele stad die avond op z´n kop. Elk gezin had banken en stoelen uit huis gesleept en langs de hoofdstraat gezet, om de optocht van muziekwagens en wel 500 paarden (met de eigenaren als berijders) gade te slaan. Bovendien waren overal feesttenten opgezat, klonk overal muziek en werd overal bier verkocht - veel bier. Nadat we zoveel paarden voorbij hadden zien komen dat we de indruk kregen dat ze in rondjes liepen en we bepaalde paarden begonnen te herkennen, werd het tijd om wat te eten. Aangeschoven in een typische Costaricaanse ¨soda¨ voor een bordje lokale hap. Ook daar ging het feest gewoon door - de muziek stond zo hard dat praten onmogelijk was, en ondertussen probeerden twee stevige,net te oudedames in net iets te korte en strakke kleding van het nationale biermerk Imperialsensueel te bewegen op de harde latinomuziek die uit de boxen knalde. Ik ken mijn plaats als danser, maar dit zag er ook niet fraai uit...Nog tot een uur of elf door het stadje gesjokt, maar toen het bier lauw werd en de geur van de paarden begon te overheersen besloten we dat het tijd werd om ons hostel weer op te zoeken. Na een slapeloze nacht (een fanfare onder ons raam (op de begane grond aan de straatkant uiteraard) om 04:00 uur, strijkers (ja echt!) de hele nacht door en niet te vergeten de honderden muggen die onze kamer als nachtrestaurant hadden uitgezocht(daghap: 3 Nederlanders)) waren we blij dat we de volgende dag door konden reizen naar SanJose.

In San Jose zouden we een aantal oude bekenden van Maaike ontmoeten voor een hapje en een drankje, maar door wat miscommunicatie hebben we dat even moeten uitstellen tot volgende week. Anderhalve dag doorgebracht in San Jose, wasje gedaan, wat rondgekeken, naar een shoppingmall gegaan (Maaike´s ogen begonnen te stralen bij het zien van een Zara) en lekker gechilled. Eerste nacht geslapen in Casa Leon, erg leuk en relaxed. Helaas zaten ze de dag erna helemaal vol, dus hebben we - met moeite - een plekje kunnen vinden in Pension de la Cuesta. Leek allemaal prima, totdat het avond werd en ons hostel wel erg vol bleek te zitten met alleenreizende, op leeftijd zijnde Amerikanen, die niets anders deden dan rondhangen in het hostel, drinken en roken(welke activiteiten ze ongetwijfeld buiten het hostel uitvoerden laat ik even in het midden, maar opvallend is wel dat in elke bus een pamflet hing met de mededeling (enkel in het Engels) dat sex met minderjarige meisjes illegaal is...). Weer een nacht met wienig slaap, toen bleek dat onze buurman in het hostel de hele nacht zijn licht liet branden (dat voor ons zichtbaar was door de glazen bovenwand die onze kamers scheidde) en op zijn kamer aan het roken, drinken en bovenal behoorlijke smerige geluiden aan het maken was.Goedemotivatie om de vroege bus richting Montezuma te pakken de volgende ochtend..

Na eenreis van 8 uur (taxi-taxi-bus-taxi-ferry-bus) kwamen halverwege de middag aan in Montezuma, waar we 5 jaar geleden ook al zijn geweest. Gek weinig veranderd: nog steeds veel boomknuffelaars enoverjarige hippies (raar is dat - het lijkt op sommige plekken haast wel of je alleen mag reizen als je ¨super-relaxed-man¨ bent, of in ieder geval een baard (zowel mannen als vrouwen), dreadlocks en een aantal tatoeages hebt - nou vinden wij zelf dat we best wel relaxed zijn (in de zin dat stress ver te zoeken is),maar wij zijn duidelijk niet relaxed genoeg voor deze hardcore reizigers), alleen is het toerisme wat professioneler geworden. Op aanraden van o.a. Jason en Kate (via de mail) ingecheckt bij Luna Llena (volle maan), een erg leuk hostel-ding met allemaal cabina´s tegen een begrwand gebouwd, midden in de jungle, maar opslechts 100 meter van het dorpje (en het strand). Gedeeldebadkamers,prima schoon allemaal, en de mogelijkheid om gebruik te maken vaneen aantal gemeenschappelijke keukens en een grote gemeenschappelijke (half open) woonkamer met schitterend uitzicht. Helemaal prima dus!

Het enigejammere was alleen dat de volgende ochtend(nadat wewakker waren gewordenmet het geluid van de vogels enapen (!) in de omringende jungle) bleek dat we in een moderne versie van¨One flew over the Cuckoo´s nest¨ terecht waren gekomen....Een willekeurige greep uit de overige ¨gasten¨ van Luna Llena de paar dagen dat wij er zaten: (1) Ray, een Canadees van rond de 40 die twee zinnenNederlands sprak vanwege zijn Nederlandse ouders enons daar de hele dag mee lastig viel (¨hoe laat is het¨ en¨hallo, heb je dropjes¨ - overigens bleek dat wij hiermee nog goed wegkwamen toen de manager kwam vragen of we Ray hadden gezien: ze zochten hem omdat hij een aantal meisjes zou hebben lastig gevallen) en ons ongevraagd (¨nee, echt niet, we moeten echt weg nu¨)op een oorverdovende mondharmonica-solo trakteerde (klonk meer als een terminale panfluit); (2)Chris, een 40-jarige Canadese jazz-muzikantdie met z´n hese stem nauwelijks te verstaan was, de hele dag in een lange broek met bretels rondliep, die hij had opgetrokken tot ver boven zijn middel, op elk willekeurig moment met z´n fluisterstem (het gevolg van een auto-ongeluk in zijn jeugd) vroeg of we ook zo´n last hadden van de mosquitos en elke middag steevast om 5 uur zijn potje rijst klaar stond te maken in de keuken; (3) Buddy, een Amerikaan van middelbare leeftijd met een buik als een ballon, samen met zijn vrouw, die zich de hele dag alleen maar bezig hield met het drinken van bier op erg professionele wijze(en daar behoorlijk goed in was geworden) en daardoor of lag te slapen op het strand of dronken voor de tv hing; (4) Tom, een Amerikaan op leeftijd met eenzelfde buik als Buddy, die veel gelijkenis vertoonde met Hannibal van The A-Team en precies bijhield wat wij de hele dag deden, en daar dan steeds nochalant verslag van kwam uitbrengen en (5) Ken, een 75-jarige Canadees, die zo graag graag een kamer in Luna Llena wilde dat hij zich om 7 uur ´s ochtends meldde en niet eerder weg wilde gaan totdat hij een kamer had, de uitleg van de manager dat 12 uur ¨uitchecktijd¨ was en hij dan pas kon aangeven of hij een kamer zou hebben, ten spijt. Goed, lekker leven en laten leven zou je zeggen, ware het niet dat al deze gezellige individuen het nodig vonden om steevast bij ons aan te schuiven en hele monologen te beginnen. We dachten af en toe echt dat we zelf gek werden....

Gelukkig mocht dit de pret natuurlijk niet drukken en hebben we 3 heerlijke dagen gehad in Montezuma - lekker gegeten, op het strand gelegen, gelezen en geslapen. Onze laatste stranddagen voorlopig....Na een reisdag van een goeie 10 uur zijn we vandaag aangekomen in Monteverde. Grappig ook hier weer om te zien hoe willekeurig het openbaar vervoer is: bussen van Puntarenas naar Monteverde gaan om 07:30 uur, 13:50 uur en 14:15 uur (ff voor de volledigheid: tussen bus 1 en bus 2 zit dus bijna 6,5 uur; tussen bus 2 en bus 3 nog geen 0,5 uur...).Pech dus als je zoals wij met de ferry vanuit Paquera naar Puntarenas gaat en aansluitend een bus wilt pakken naar Monteverde - deferry arriveert in Puntarenas om 11:00 uur, dus dat betekent een kleine 3 uur wachten op de aansluitende bus. Je zou zeggen dat het logischer is om de bussen aan te laten sluiten op de ferry, toch? Maar dat is ongetwijfeld weer veel te Nederlands gedacht...Als de bus dan uiteindelijk vertrekt doet íe nog best lang (4 uur)over de 60 km in totaal: het eerste stuk valt best mee, maar na 25 km wordt de weg onverhard en gaat íe steil omhoog, omlaag en van links naar rechts, dwars door kuilenm en langs afgronden. Gezellig. Tel daarbij op dat de airco het natuurlijk niet doet dus alle ramen wijd openstaan (= heel veel stof) het net een kinderfeestje is (je wordt thuisgebracht): de bus stopt letterlijk bij elk hutje langs de weg om mensen in- of uit te laten stappen - het maakt niet uit dat de afstand tussen verschillende huizen soms niet meer is dan 15 meter! Wel een schitterende omgeving, dus je kijkt je ogen uit.

Goed, nu dus in Monteverde waar we o.a. veel gaan wandelen en een canopy-tour gaan doen (aan lange kabels op grote hoogte door de jungle gieren). Uiteraard zullen we ook die belevenissen weer hier posten, zodat jullie lekker kunnen meegenieten.

Nicaragua - San Juan del Sur en Costa Rica

Wij hebben een paar dagen heerlijk liggen bijkleuren op het strand van San Juan del Sur. Het weer was perfect, mooie zonsondergangen aan de Pacific en San Juan is een leuk dorpje. Wel vol met surfers die zichzelf erg gaaf vinden -wij waren natuurlijk een stuk minder cool met onze strandbal onder de arm in de beachshuttle richting het beste surfstrand van Nicaragua.

Prima hotel (el Puerto) en de beste maaltijd in lange tijd gegeten (El Colibri).

En dat waren jammergenoeg onze laatste daagjes inNicaragua.

Sinds gister zijn we (weer) in Costa Rica! Pura vida! De muziek (Carnaval- Celia Cruz), de biertjes (Imperial), de batidos Guanabanaen de bussen komen me weer erg bekend voor! Erg leuk om hier 5 jaar later weer terug te zijn!

In Nicaragua hadden we in de beachshuttle Jantiena ontmoet, uit.. Emmen, hoe toevallig. Back to my roots, haha. We zijn samen naar Costa Rica gereisd en delen nu een kamer in een ranzig hostel in Liberia. Erg gezellig met z´n drieen maar Liberia is nietbijzonder en Hospedaje del Tope is zeker geen aanrader. Vandaag zijn we naar natuurpark Rincon de la Vieja geweest wat hier een uurtje rijden - en stofhappen- vandaan ligt. We hebben een kilometertje of 15 gewandeld langs kokende modderbaden, verhit door de vulkaan Rincon de la Vieja en dus niet echt een aanrader om even een plons inte nemen. Stonk ook naar zwavel... en zijn uiteindelijk uitgekomen bij een mooie waterval. Daar hebben we even gerelaxed, gezwommen, potje gekaart, en aan het eind van de middag waren we hier weer terug. Topdagje gehad. Morgen reizen we door naar San Jose, Jantiena gaat de andere kant op en wij gaan een oude bekende van mij opzoeken in Alajuela. Daarna gaan we misschien door naar Tortuguero of Corcovado.

Ok, een koud biertje wacht en daarna vroeg tukken - vannacht hebben we geen oog dicht gedaan door een optocht door onze straat om 24.00 uur en vervolgens vond men het nodig om om 05.00 uur strijkers te gaan opsteken- rare jongens.

Adios!

Nicaragua - Isla de Ometepe

Hola,
zooo, wij zijn er even een paar dagen helemaal uitgeweest :-) ! Na al die ´drukte´ van Leon en Granada waren we wel toe aan 5 dagen relaxen aan een meer op Isla de Ometepe!

Eigenlijk op de gok hadden we een flyer opgepiktuit ons hostel in Granada voor een finca op Ometepe en daar gereserveerd. Het eiland is best groot en het is dus niet echt een optie om daar een rustig wat finca´s te gaan bekijken voordat jeeen keuzemaakt (a 25 USD perrit van eenklein uurin de taxi! Duur voor N.!). Goed gegokt want finca El Encanto (www.goelencanto.com) was echt fantastisch! Net een jaar open, gerund door een aardig Amerikaans/El Salvadoriaans stel en maar 4 kamers (en in the middle of nowhere!)dus lekker rustig. Kamers prima en groot en hangmatje voor de deur met uitzicht op het meer en de 2 vulkanen.

Isla de Ometepe is mooi. Gevormd door 2 vulkanen die je vanuit elke hoek kunt zien. Er zijn wat zwarte strandjesaan het meer en watkleine stoffige dorpjes. En er komen niet zo heel veeltoeristen dus lekker rustig.

El Encanto heeft een klein restaurantjewaar ze voor weinig geldontbijt, lunch en avondetenserverendus de eerste dagen hebben we niets anders gedaan dan beetje lezen, wandelen, spelletjes doen en op ons horloge kijken of we weer konden gaan eten.

Zaterdag vonden we het tijd voor een actiever programma en hebben we de vulkaan Maderas beklommen. Deze vulkaan is niet actief - al duizend jaar niet - veilig genoeg dus. Vulkaan Concepcion - de andere vulkaan van het eiland - is sinds een paar maanden weer enigszins actief en kan niet meer beklommen worden.
Volgens Mario de gids zouden we 4 uur moeten klimmen naar de top, 1400 mtr, waar we zouden uitkomen bij een kratermeer (waar je zou kunnen zwemmen) en de afdaling zou vervolgens nog zo´n 3 uur duren. 4 uur klimmen..hmmm.. je registreert die 4 uur wel maar er echt over nadenken doe je toch niet.Gerben´s opmerking na een kwartier wandelen: ´Ik vind het nu al leuk, eindelijk weer iets actiefs´ stond in schril contrast methoe we ons voelden toen we in de hitte, dwars door de modder, stijl omhoog aan het klauteren waren, over rotsen zo groot als de gemiddelde Isla de Ometepiaan, dwars door primary forest.De mirador halverwegegaf een fantastisch uitzicht over het eiland envulkaan Concepcion (check de foto) maar hoe hoger we kwamen hoe meer we in demist en wolken verdwenen. Geen fantastisch uitzicht dus toen we na 3,5 uur (snelle klimmers!) ploeteren eindelijk op de top aankwamen, maar wel een onwijs mooi kratermeer. Door de mist en de hoogte was de temperatuur ook aanzienlijk gedaald dus dat zwemmen hebben we maar even gelaten. Bammetje gegeten en toen weer terug - ruim3 uur, afdalen gaat sneller, zeker als je zo moe bent dat het allemaal niet zoveel meer uitmaakt en je jezelf het liefst naar beneden wilt gooien. Onderweg nog schildpadje gezien (?) en een slangetje van een halve meterdie erbest eng uitzag.Op mijn vraag aan Mario ofde slanggevaarlijk was, zei ´ie: ´Ja, maar hij is al weg´. Ok dan.De afdalingwas zwaar, leek geeneinde aan te komen, allebei zijn we een paar keer goed onderuit gegaan in demodder maareenmaal benedenmaakte dat eerste biertje weer veel goed.

Gisteren zijn we de hangmat niet uitgekomen, spierpijn... En vanochtendhelaas vertrokken van deze topplek omdat we toch ook nog wel even een paar stranddagen in Nicaragua willen meepakken voordat we naarCosta Rica vertrekken. En dus zijnwe nu in San Juan del Sur, een surfersparadijsje met mooie stranden - schijnt - wij hebbeneen hotelletje gezocht, geluncht enzittennu te internetten - het strand hebben we nog niet gezien. Van hieruit vertrekken we over een paar dagen naar Costa Rica, nog maar 35 km hier vandaan.

Adios!